Job 39

1 Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?

Kan du sätta tiden, när stengetterna skola kidla på bergen? Eller hafver du märkt, när hindarna gå hafvande?

2 Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?

Hafver du räknat deras månader, när de fulle varda; eller vetst du tiden, när de skola föda?

3 Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?

De böja sig, när de föda, och rifva sig, och låta ut sina ungar.

4 Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.

Deras ungar varda fete, och växa ute; de gå ut, och komma intet till dem igen.

5 Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?

Ho hafver låtit vildåsnan så fri gå? Ho hafver vildåsnans band upplöst;

6 Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.

Hvilkom jag markena till hus gifvit hafver, och öknena till boning?

7 Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.

Han gör lek af stadsbullret; plågarenas trug hörer han intet.

8 Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.

Han ser efter bergen, der hans bet är, och söker hvar grönt är.

9 Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?

Menar du, att enhörningen skall tjena dig, och skall blifva vid dina krubbo?

10 Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?

Kan du binda honom oket uppå i dina fårar, så att han efter dig plog drager i dalomen?

11 Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?

Kan du förlåta dig på honom, deraf att han mycket förmår, och låta honom för dig arbeta?

12 Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?

Kan du betro honom, att han drager dig dina säd hem igen, och församlar henne i dina lado?

13 Zijn van u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?

Påfoglens vingar äro skönare än storkens, eller strutsfoglens vingar;

14 Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.

Som sin ägg lägger i jordena, och låter heta jordena utkläcka dem.

15 En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?

Han förgäter, att de måga varda trampade, och något vilddjur sönderslår dem.

16 Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.

Han är så hård emot sina ungar, likasom de icke voro hans; han aktar icke, att han arbetar fåfängt;

17 Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.

Ty Gud hafver förtagit honom visdom, och hafver intet förstånd gifvit honom.

18 Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.

På den tiden han reser sig, upphöjer han sig, och bespottar både häst och man.

19 Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?

Kan du gifva hästenom kraft; eller kan du pryda hans hals med hans gnäggande?

20 Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.

Kan du förfara honom såsom gräshoppor? Hvad förfärligit är, det är hans nos pris.

21 Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.

Han rifver jordena, och är frimodig i sin starkhet; och drager ut emot den väpnada.

22 Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.

Han bespottar räddhågan, och förfäras intet; och flyr icke för svärd;

23 Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.

Det ännu kogret emot honom skallrade, och glimmade både glafven och sköld.

24 Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.

Han skälfver och rasar, och trampar jordena; och tror intet, att trummeten lyder.

25 In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.

När trummeten fast klingar, säger han huj; och känner lukten af stridene lång väg, Förstarnas rop och fröjd.

26 Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?

Flyger höken genom ditt förstånd, och utbreder sina vingar söderut?

27 Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?

Flyger örnen så högt af din befallning, att han gör sitt näste i höjdene?

28 Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.

I bergklippon bor han, och blifver i bergskrefvom, och i fast rum.

29 Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.

Dädan af skådar han efter mat, och hans ögon se långt bort.

30 Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.

Hans ungar supa blod, och hvar en åtel är, der är han.