Job 39

1 Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?

Weißt du die Zeit, wann die Gemsen auf den Felsen gebären? Oder hast du gemerkt, wann die Hirsche schwanger gehen?

2 Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?

Hast du erzählet ihre Monden, wann sie voll werden? Oder weißt du die Zeit, wann sie gebären?

3 Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?

Sie beugen sich, wenn sie gebären, und reißen sich und lassen aus ihre Jungen.

4 Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.

Ihre Jungen werden feist und mehren sich im Getreide; und gehen aus und kommen nicht wieder zu ihnen.

5 Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?

Wer hat das Wild so frei lassen gehen? Wer hat die Bande des Wildes aufgelöset,

6 Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.

dem ich das Feld zum Hause gegeben habe und die Wüste zur Wohnung?

7 Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.

Es verlacht das Getümmel der Stadt; das Pochen des Treibers höret es nicht.

8 Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.

Es schauet nach den Bergen, da seine Weide ist, und suchet, wo es grün ist.

9 Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?

Meinest du, das Einhorn werde dir dienen und werde bleiben an deiner Krippe?

10 Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?

Kannst du ihm dein Joch anknüpfen, die Furchen zu machen, daß es hinter dir brache in Gründen?

11 Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?

Magst du dich auf es verlassen, daß es so stark ist, und wirst es dir lassen arbeiten?

12 Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?

Magst du ihm trauen, daß es deinen Samen dir wiederbringe und in deine Scheune sammle?

13 Zijn van u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?

Die Federn des Pfauen sind schöner denn die Flügel und Federn des Storchs,

14 Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.

der seine Eier auf der Erde lässet und läßt sie die heiße Erde ausbrüten.

15 En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?

Er vergisset, daß sie möchten zertreten werden und ein wild Tier sie zerbreche.

16 Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.

Er wird so hart gegen seine Jungen, als wären sie nicht sein, achtet es nicht, daß er umsonst arbeitet.

17 Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.

Denn Gott hat ihm die Weisheit genommen und hat ihm keinen Verstand mitgeteilet.

18 Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.

Zu der Zeit, wenn er hoch fähret, erhöhet er sich und verlachet beide Roß und Mann.

19 Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?

Kannst du dem Roß Kräfte geben, oder seinen Hals zieren mit seinem Geschrei?

20 Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.

Kannst du es schrecken wie die Heuschrecken? Das ist Preis seiner Nase, was schrecklich ist.

21 Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.

Es stampfet auf den Boden und ist freudig mit Kraft und zeucht aus den Geharnischten entgegen.

22 Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.

Es spottet der Furcht und erschrickt nicht und fleucht vor dem Schwert nicht,

23 Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.

wenngleich wider es klinget der Köcher und glänzet beide Spieß und Lanze.

24 Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.

Es zittert und tobet und scharret in die Erde und achtet nicht der Trommeten Hall.

25 In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.

Wenn die Trommete fast klinget, spricht es: Hui! und riecht den Streit von ferne, das Schreien der Fürsten und Jauchzen.

26 Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?

Fleuget der Habicht durch deinen Verstand und breitet seine Flügel gegen Mittag?

27 Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?

Fleuget der Adler auf deinen Befehl so hoch, daß er sein Nest in der Höhe macht?

28 Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.

In Felsen wohnet er und bleibt auf den Klippen an Felsen und in festen Orten.

29 Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.

Von dannen schauet er nach der Speise, und seine Augen sehen ferne.

30 Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.

Seine Jungen saufen Blut; und wo ein Aas ist, da ist er.