Job 39
1 Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?
Knowest thou the time when the wild goats bring forth among the rocks, or hast thou observed the hinds when they fawn?
2 Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?
Hast thou numbered the months of their conceiving, or knowest thou the time when they bring forth?
3 Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?
They bow themselves to bring forth young, and they cast them, and send forth roarings.
4 Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.
Their young are weaned and go to feed: they go forth, and return not to them.
5 Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?
Who hath sent out the wild ass free, and who hath loosed his bonds?
6 Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.
To whom I have given a house in the wilderness, and his dwellings in the barren land.
7 Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.
He scorneth the multitude of the city, he heareth not the cry of the driver.
8 Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.
He looketh round about the mountains of his pasture, and seeketh for every green thing.
9 Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?
Shall the rhinoceros be willing to serve thee, or will he stay at thy crib?
10 Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?
Canst thou bind the rhinoceros with thy thong to plough, or will he break the clods of the valleys after thee?
11 Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?
Wilt thou have confidence in his great strength, and leave thy labours to him?
12 Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?
Wilt thou trust him that he will render thee the seed, and gather it into thy barnfloor?
13 Zijn van u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?
The wing of the ostrich is like the wings of the heron, and of the hawk.
14 Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.
When she leaveth her eggs on the earth, thou perhaps wilt warm them in the dust.
15 En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?
She forgetteth that the foot may tread upon them, or that the beasts of the field may break them.
16 Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.
She is hardened against her young ones, as though they were not hers, she hath laboured in vain, no fear constraining her.
17 Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.
For God hath deprived her of wisdom, neither hath he given her understanding.
18 Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.
When time shall be, she setteth up her wings on high: she scorneth the horse and his rider.
19 Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?
Wilt thou give strength to the horse, or clothe his neck with neighing?
20 Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.
Wilt thou lift him up like the locusts? the glory of his nostrils is terror.
21 Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.
He breaketh up the earth with his hoof, he pranceth boldly, he goeth forward to meet armed men.
22 Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.
He despiseth fear, he turneth not his back to the sword,
23 Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.
Above him shall the quiver rattle, the spear and shield shall glitter.
24 Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.
Chasing and raging he swalloweth the ground, neither doth he make account when the noise of the trumpet soundeth.
25 In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.
When he heareth the trumpet he saith: Ha, ha: he smelleth the battle afar off, the encouraging of the captains, and the shouting of the army.
26 Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?
Doth the hawk wax feathered by thy wisdom, spreading her wings to the south?
27 Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?
Will the eagle mount up at thy command, and make her nest in high places?
28 Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.
She abideth among the rocks, and dwelleth among cragged flints, and stony hills, where there is no access.
29 Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.
From thence she looketh for the prey, and her eyes behold afar off.
30 Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.
Her young ones shall suck up blood: and wheresoever the carcass shall be, she is immediately there.
