Job 39
1 Weet gij den tijd van het baren der steengeiten? Hebt gij waargenomen den arbeid der hinden?
Thaelpang kah sathai a piil tue na ming tih sayuk a rhai na dawn a?
2 Zult gij de maanden tellen, die zij vervullen, en weet gij den tijd van haar baren?
Hla a cup la na tae tih a piil tue na ming a?
3 Als zij zich krommen, haar jongen met versplijting voortbrengen, haar smarten uitwerpen?
A ca rhoek loh a koisu uh tih a huel daengah a bungtloh loh a hlah.
4 Haar jongen worden kloek, worden groot door het koren; zij gaan uit, en keren niet weder tot dezelve.
A ca a man uh te cangpai neh rhoeng tih a caeh uh phoeiah tah amih taengla mael uh pawh.
5 Wie heeft den woudezel vrij henengezonden, en wie heeft de banden des wilden ezels gelost?
Sayalh la kohong marhang aka hlah te unim? Laak lueng kah kuelrhui aka hlam te unim?
6 Dien Ik de wildernis tot zijn huis besteld heb, en het ziltige tot zijn woningen.
A im te kolken la, a dungtlungim te lungkaehlai la ka khueh.
7 Hij belacht het gewoel der stad; het menigerlei getier des drijvers hoort hij niet.
Khorha kah hlangping te a lawn tih aka tueihno kah pang ol hnatun pawh.
8 Dat hij uitspeurt op de bergen, is zijn weide; en hij zoekt allerlei groensel na.
A luemnah tlang te a cawt tih sulhing boeih te a yoep.
9 Zal de eenhoorn u willen dienen? Zal hij vernachten aan uw kribbe?
Cung loh nang taengah a thohtat hamla a huem vetih na kongduk dongah rhaeh aya?
10 Zult gij den eenhoorn met zijn touw aan de voren binden? Zal hij de laagten achter u eggen?
Cung te a rhuivaeh kong ah na pael vetih nang hnukah tuikol te a thoe aya?
11 Zult gij op hem vertrouwen, omdat zijn kracht groot is, en zult gij uw arbeid op hem laten?
A thadueng a len dongah a soah na pangtung vetih na thaphu te a taengah na hnoo aya?
12 Zult gij hem geloven, dat hij uw zaad zal wederbrengen, en vergaderen tot uw dorsvloer?
Na cangti te a khuen, a khuen vetih na cangtilhmuen a coi ni tila te te na tangnah a?
13 Zijn van u de verheugelijke vleugelen der pauwen? Of de vederen des ooievaars, en des struisvogels?
Kalaukva kah phae loh yoka cakhaw bungrho phaemul neh a dii aih nim.
14 Dat zij haar eieren in de aarde laat, en in het stof die verwarmt.
A duei te diklai dongah a hnoo tih laipi khuiah a awp.
15 En vergeet, dat de voet die drukken kan, en de dieren des velds die vertrappen kunnen?
A kho loh a hep te a hnilh tih kohong mulhing long khaw te te a til.
16 Zij verhardt zich tegen haar jongen, alsof zij de hare niet waren; haar arbeid is te vergeefs, omdat zij zonder vreze is.
A ca rhoek te amah kah pawt bangla a hit sak tih a poeyoek la a thaphu te birhihnah pawh.
17 Want God heeft haar van wijsheid ontbloot, en heeft haar des verstands niet medegedeeld.
Pathen loh anih te cueihnah a hnilh sak tih a taengah yakmingnah tael pah pawh.
18 Als het tijd is, verheft zij zich in de hoogte; zij belacht het paard en zijn rijder.
Hmuensang la a phuel uh tue vaengah tah marhang neh a sokah aka ngol te a nueih thil.
19 Zult gij het paard sterkte geven? Kunt gij zijn hals met donder bekleden?
Marhang taengah thayung thamal na paek a? A rhawn te a hnoo neh na thing pah a?
20 Zult gij het beroeren als een sprinkhaan? De pracht van zijn gesnuif is een verschrikking.
Anih te kaisih bangla na pet sak a? A phit vaengkah mueithennah khaw mueirhih la poeh.
21 Het graaft in den grond, en het is vrolijk in zijn kracht; en trekt uit, den geharnaste tegemoet.
Tuikol te a phuet uh vaengah thadueng neh a ngaingaih lungpok haica doe hamla pawk.
22 Het belacht de vreze, en wordt niet ontsteld, en keert niet wederom vanwege het zwaard.
Rhihnah te a nueih thil tih a rhihyawp pawt dongah cunghang ha lamloh a mael moenih.
23 Tegen hem ratelt de pijlkoker, het vlammig ijzer des spies en der lans.
A taengah liva a khoek tih, caai neh soe kaw hmaihluei la om.
24 Met schudding en beroering slokt het de aarde op, en gelooft niet, dat het is het geluid der bazuin.
Hinghuen neh khoponah neh diklai a coih tih, tuki ol te tangnah pawh.
25 In het volle geklank der bazuin, zegt het: Heah! en ruikt den krijg van verre, den donder der vorsten en het gejuich.
Tuki te a rhoeh la, “Ahuei,” a ti nah tih, caemtloek vaengkah mangpa khohum neh tamlung te a hla lamloh a huep.
26 Vliegt de sperwer door uw verstand, en breidt hij zijn vleugelen uit naar het zuiden?
Nang kah yakmingnah dongah nim mutlo loh a phae a phuel tih a ding, a phae te tuithim la a phuel?
27 Is het naar uw bevel, dat de arend zich omhoog verheft, en dat hij zijn nest in de hoogte maakt?
Nang kah ka dongah atha te sang hang tih a bu a pomsang a?
28 Hij woont en vernacht in de steenrots, op de scherpte der steenrots en der vaste plaats.
Thaelpang ah kho a sak tih thaelpang hmuisum neh rhalvong ah khaw rhaeh ta.
29 Van daar speurt hij de spijze op; zijn ogen zien van verre af.
Te lamloh caak a thaih tih a hla lamkah te a mik loh a paelki.
30 Ook zuipen zijn jongen bloed; en waar verslagenen zijn, daar is hij.
Te vaengah a vapuel, a vapuel loh thii a caep uh tih rhok om nah ah hnap om,” a ti nah.
