Job 37
1 Ook beeft hierover mijn hart, en springt op uit zijn plaats.
Deraf förskräcker sig mitt hjerta, och bäfvar.
2 Hoort met aandacht de beweging Zijner stem, en het geluid, dat uit Zijn mond uitgaat!
Hörer hans rösts skall, och det ljud som utaf hans mun går.
3 Dat zendt Hij rechtuit onder den gansen hemel, en Zijn licht over de einden der aarde.
Han ser under alla himlar, och hans ljus skin uppå jordenes ändar.
4 Daarna brult Hij met de stem; Hij dondert met de stem Zijner hoogheid, en vertrekt die dingen niet, als Zijn stem zal gehoord worden.
Efter honom bullrar dundret, han dundrar med ett stort skall; och när hans dundrande hördt varder, kan man intet förhålla det.
5 God dondert met Zijn stem zeer wonderlijk; Hij doet grote dingen, en wij begrijpen ze niet.
Gud dundrar med sitt dunder grufveliga, och gör stor ting, och varder dock intet känd.
6 Want Hij zegt tot de sneeuw: Wees op de aarde; en tot den plasregen des regens; dan is er de plasregen Zijner sterke regenen.
Han talar till snön, så är han straxt här på jordene, och till regnskuren, så är regnskuren der med magt.
7 Dan zegelt Hij de hand van ieder mens toe, opdat Hij kenne al de lieden Zijns werks.
Man förgömmer sig ibland alla menniskor, att folket skall känna hans verk.
8 En het gedierte gaat in de loerplaatsen, en blijft in zijn holen.
Vilddjuret kryper uti skjul, och blifver i sitt rum.
9 Uit de binnenkamer komt de wervelwind, en van de verstrooiende winden de koude.
Sunnanefter kommer väder, och nordanefter köld.
10 Door zijn geblaas geeft God de vorst, zodat de brede wateren verstijfd worden.
Af Guds anda kommer frost, och stort vatten, då han utgjuter.
11 Ook vermoeit Hij de dikke wolken door klaarheid; Hij verstrooit de wolk Zijns lichts.
De tjocke skyar skilja sig, att klart skall varda, och igenom molnet utbrister hans ljus.
12 Die keert zich dan naar Zijn wijzen raad door ommegangen, dat zij doen al wat Hij ze gebiedt, op het vlakke der wereld, op de aarde.
Han vänder skyarna hvart han vill, att de skola göra allt det han bjuder dem på jordenes krets;
13 Hetzij dat Hij die tot een roede, of tot Zijn land, of tot weldadigheid beschikt.
Ehvad det är öfver en slägt, eller öfver ett land, då man finner honom barmhertigan.
14 Neem dit, o Job, ter ore; sta, en aanmerk de wonderen Gods.
Akta deruppå, Job; statt och förnim Guds under.
15 Weet gij, wanneer God over dezelve orde stelt, en het licht Zijner wolk laat schijnen?
Vetst du, när Gud låter detta komma öfver dem; och när han låter sina skyars ljus utgå?
16 Hebt gij wetenschap van de opwegingen der dikke wolken; de wonderheden Desgenen, Die volmaakt is in wetenschappen?
Vetst du, huru skyarna utsprida sig; hvilka under de fullkomlige veta;
17 Hoe uw klederen warm worden, als Hij de aarde stil maakt uit het zuiden?
Att din kläder varm äro, då landet är stilla af sunnanväder?
18 Hebt gij met Hem de hemelen uitgespannen, die vast zijn, als een gegoten spiegel?
Ja, du utbreder icke skyarna med honom, hvilke starke äro, och anseende såsom en grund.
19 Onderricht ons, wat wij Hem zeggen zullen; want wij zullen niets ordentelijk voorstellen kunnen vanwege de duisternis.
Låt oss höra hvad vi skole säga honom; förty vi räcke icke intill honom för mörker.
20 Zal het Hem verteld worden, als ik zo zou spreken? Denkt iemand dat, gewisselijk, hij zal verslonden worden.
Ho skall förtälja honom hvad jag talar? Om någor talar, han varder uppsluken.
21 En nu ziet men het licht niet als het helder is in den hemel, als de wind doorgaat, en dien zuivert;
Nu ser man icke ljuset, som inom skyn lyser; men när vädret blås, göres det klart.
22 Als van het noorden het goud komt; maar bij God is een vreselijke majesteit!
Ifrå nordan kommer guld, den förskräckelige Gudi till lof;
23 Den Almachtige, Dien kunnen wij niet uitvinden; Hij is groot van kracht; doch door gericht en grote gerechtigheid verdrukt Hij niet.
Men den Allsmägtiga kunna de intet finna, den så stor är i magtene; ty han måste ingen räkenskap göra af sinom rätt och rättfärdigom sakom.
24 Daarom vrezen Hem de lieden; Hij ziet geen wijzen van harte aan.
Derföre måste menniskorna frukta honom, och han fruktar inga visa.
