Job 32

1 Toen hielden de drie mannen op van Job te antwoorden, dewijl hij in zijn ogen rechtvaardig was.

Da hörten die drei Männer auf, dem Job noch weiter zu erwidern, obwohl er selbst sich für gerecht erachtete.

2 Zo ontstak de toorn van Elihu, den zoon van Baracheel, den Buziet, van het geslacht van Ram; tegen Job werd zijn toorn ontstoken, omdat hij zijn ziel meer rechtvaardigde dan God.

Auf dieses hin geriet in Zorn Elihu, der Sohn des Barachel aus Buz, von Rams Geschlechte. Er wurde über Job sehr aufgebracht, weil er sich gegenüber Gott für ganz gerecht erachtete.

3 Zijn toorn ontstak ook tegen zijn drie vrienden, omdat zij, geen antwoord vindende, nochtans Job verdoemden.

Auch über die drei Freunde ward er zornig, weil sie die rechte Antwort nicht gefunden und Job ins Unrecht setzten.

4 Doch Elihu had gewacht op Job in het spreken, omdat zij ouder van dagen waren dan hij.

Elihu aber hatte nur bei Job gewartet, solange jene redeten, weil sie betagter als er waren.

5 Als dan Elihu zag, dat er geen antwoord was in den mond van die drie mannen, ontstak zijn toorn.

Elihu merkte nun, daß diese drei nichts weiter zu erwidern wußten, und so entbrannte mächtig stark sein Zorn.

6 Hierom antwoordde Elihu, de zoon van Baracheel, den Buziet, en zeide: Ik ben minder van dagen, maar gijlieden zijt stokouden; daarom heb ik geschroomd en gevreesd, ulieden mijn gevoelen te vertonen.

Nun hob Elihu an, der Sohn des Barachel aus Buz, und sprach: "Ich bin noch jung an Jahren; aber ihr seid Greise; ich war daher zu schüchtern und scheute mich, bei euch mein Wissen anzubringen.

7 Ik zeide: Laat de dagen spreken, en de veelheid der jaren wijsheid te kennen geven.

Ich dachte: Mag das Alter reden, der Jahre Fülle Weisheit lehren!

8 Zekerlijk de geest, die in den mens is, en de inblazing des Almachtigen, maakt henlieden verstandig.

Allein der Geist im Menschen ist's, der Odem des Allmächtigen, der sie verständig macht.

9 De groten zijn niet wijs, en de ouden verstaan het recht niet.

Nicht die Betagten sind die Weisesten; noch wissen Greise immer, was das Rechte ist.

10 Daarom zeg ik: Hoor naar mij; ik zal mijn gevoelen ook vertonen.

Drum sage ich: Hört doch auf mich! Ich möchte kundtun, was ich selber weiß.

11 Ziet, ik heb gewacht op ulieder woorden; ik heb het oor gewend tot ulieder aanmerkingen, totdat gij redenen uitgezocht hadt.

Als ich auf eure Rede wartete, da überlegt ich mir eure Beweise. Bis euch die rechten Worte kämen,

12 Als ik nu acht op u gegeven heb, ziet, er is niemand, die Job overreedde, die uit ulieden zijn redenen beantwoordde;

solange habe über euch ich nachgedacht. Doch keiner von euch überzeugte Job und widerlegte seine Reden.

13 Opdat gij niet zegt: Wij hebben de wijsheid gevonden; God heeft hem nedergestoten, geen mens.

Sagt nicht: 'Wir fanden Weisheit. Nur Gott vermag ihn zu besiegen, nicht ein Mensch!'

14 Nu heeft hij tegen mij geen woorden gericht, en met ulieder woorden zal ik hem niet beantwoorden.

Nach meiner Ansicht trug er keine treffenden Beweise vor; ich will ihm nicht erwidern mit Worten gleich den eurigen.

15 Zij zijn ontzet, zij antwoorden niet meer; zij hebben de woorden van zich verzet.

Sie sind besiegt, antworten nimmer; sie schoben von sich die Beweise.

16 Ik heb dan gewacht, maar zij spreken niet; want zij staan stil; zij antwoorden niet meer.

So fange ich denn an, weil sie nicht reden, dieweil sie dastehn ohne jegliche Erwiderung.

17 Ik zal mijn deel ook antwoorden, ik zal mijn gevoelen ook vertonen.

Ich möchte gleichfalls meine Lehre künden und kundtun, was ich selber weiß.

18 Want ik ben der woorden vol; de geest mijns buiks benauwt mij.

Denn ich bin voll von Worten; mich drängt der Geist in meinem Innern.

19 Ziet, mijn buik is als de wijn, die niet geopend is; gelijk nieuwe lederen zakken zou hij bersten.

Mein Inn'res ist wie festverschlossener Wein, der in den neuen Schläuchen Luft sich macht.

20 Ik zal spreken, opdat ik voor mij lucht krijge; ik zal mijn lippen openen, en zal antwoorden.

Ich rede, um mir Luft zu machen, tu meine Lippen auf und spreche.

21 Och, dat ik niemands aangezicht aanneme, en tot den mens geen bijnamen gebruike!

Für keinen Menschen nehme ich Partei und nenne niemandem zulieb die Dinge anders,

22 Want ik weet geen bijnamen te gebruiken; in kort zou mijn Maker mij wegnemen.

weil ich es nicht verstehe, die Dinge anders zu benennen. Sonst würde kaum mein Schöpfer mich ertragen."