Job 30

1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Nu le de att mig, som yngre äro än jag; hvilkas fäder jag icke ville vårdat sätta ibland mins hjords hundar;

2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Hvilkas förmågo jag för intet höll; de icke till ålders komma kunde;

3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

De som för hungers skull och bekymmer ensamme flydde in i öknena, nyliga förderfvade och elände vordne;

4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

De som nesslo uppryckte omkring buskarna, och enerötter var deras mat;

5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Och då de dem uppryckte, fröjdades de deröfver såsom en tjuf.

6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Vid de stygga bäcker bodde de, uti jordkulor och bergskrefvor;

7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Emellan buskar ropade de, och ibland tistlar församlade de sig;

8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

De lösa och föraktada menniskors barn, de som ringast voro i landena.

9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Nu är jag deras strängaspel vorden, och måste vara deras nymäre.

10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

De styggas vid mig, och draga sig långt ifrå mig; och spara icke att spotta för mitt ansigte.

11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Ty han hafver spänt mina seno, och hafver ödmjukat mig; och lagt ett betsel i munnen uppå mig.

12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

På högra sidone, der jag grönskades, satte de sig upp emot mig; och stötte mina fötter bort, och gjorde en väg öfver mig, till att förderfva mig.

13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

De hafva förspillt mina stigar; det var dem så lätt att göra mig skada, att de ingen hjelp behöfde dertill.

14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

De äro inkomne såsom genom stora refvor, och äro utan ordan infallne;

15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Förskräckelse hafver vändt sig emot mig, och såsom ett väder förföljt mina frihet, och såsom en löpande sky mina helso.

16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Men nu utgjuter sig min själ öfver mig, och mine sorgedagar hafva fattat mig.

17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Om nattena varda min ben allestäds igenomborrad; och de, som mig jaga, läggar sig intet till att sofva.

18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Genom stora kraft varder jag margalunda klädd; och de begjorda mig dermed, såsom igenom min kjortels hufvudsmog.

19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Man hafver trampat mig i träck, och aktat mig lika emot stoft och asko.

20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Ropar jag till dig, så svarar du mig intet; går jag fram, så aktar du mig intet.

21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Du äst mig förvänd till en grufveligan, och drager ditt hat till mig med dine hands starkhet.

22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Du lyfter mig upp, och låter mig fara uppå vädrena, och försmälter mig krafteliga;

23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Ty jag vet, du öfverantvardar mig dödenom; der är det hus, som allom lefvandom förelagdt är.

24 Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Dock räcker han icke sina hand ut in i benhuset, och de varda ej ropande öfver sitt förderf.

25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Jag gret ju uti den hårda tiden, och min själ varkunnade sig öfver den fattiga.

26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Jag vänte det goda, och det onda kom; jag vänte ljuset, och mörkret kom.

27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Mina inelfvor sjuda, och hålla intet upp; mig är uppåkommen sorgetid.

28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Jag går bedröfvad, ändock jag på ingen vredgas; jag står upp i menighetene och ropar.

29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Jag är drakars broder, och strutsfoglars stallbroder.

30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Min hud öfver mig är svart vorden, och min ben är förtorkad af hetta.

31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Min harpa är vorden en klagan, och min pipa en gråt.