Job 30

1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Dar acum cei ce sunt mai tineri decât mine mă iau în derâdere, pe ai căror părinți i-aș fi disprețuit încât să îi așez cu câinii turmei mele.

2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Da, la ce mi-ar folosi tăria mâinilor lor, în cei care bătrânețea a pierit?

3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Singuri, din lipsă și foamete, fugind în pustie de mult pustiită și secătuită.

4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Care taie nalbă de pe lângă tufișuri și rădăcini de ienupăr ca hrană a lor.

5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Ei au fost alungați dintre oameni, (care au strigat după ei ca după un hoț);

6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Ca să locuiască în coastele văilor, în peșteri ale pământului și în stânci.

7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Printre tufișuri au zbierat; sub urzici s-au adunat.

8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Erau copii de nebuni, da, copii de oameni josnici; erau mai ticăloși decât pământul.

9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Și acum sunt cântecul lor, da, sunt zicătoarea lor.

10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Ei mă detestă, fug departe de mine și nu se abțin să mă scuipe în față.

11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Pentru că mi-a dezlegat frânghia și m-a chinuit, ei de asemenea și-au dat frâu liber înaintea mea.

12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Tinerii se ridică peste dreapta mea; ei îmi împing deoparte picioarele și își ridică împotriva mea căile nimicirii lor.

13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Ei îmi distrug cărarea, profită de nenorocirea mea, nu au ajutor.

14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Au venit peste mine ca apele printr-o spărtură largă, în pustiire s-au rostogolit peste mine.

15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Terori s-au întors asupra mea, ei îmi urmăresc sufletul ca vântul; și bunăstarea mea trece ca un nor.

16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

Și acum sufletul meu este turnat peste mine; zilele nenorocirii m-au apucat.

17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Oasele îmi sunt străpunse în mine pe timpul nopții și tendoanele mele nu au odihnă.

18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Prin marea forță a bolii mele este îmbrăcămintea mea schimbată, mă leagă împrejur ca gulerul cămășii mele.

19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

El m-a aruncat în mocirlă și am devenit ca țărâna și cenușa.

20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Strig către tine și nu mă asculți; mă ridic în picioare și nu iei aminte la mine.

21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Ai devenit crud față de mine, cu mâna ta puternică mi te opui.

22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Tu mă ridici spre vânt, mă faci să călăresc pe el și îmi topești ființa.

23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Fiindcă știu că mă vei aduce la moarte și la casa rânduită pentru toți cei vii.

24 Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Totuși el nu își va întinde mâna spre mormânt, deși ei strigă la nimicirea lui.

25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Nu am plâns pentru cel ce era în necaz? Nu a fost sufletul meu întristat pentru cel sărac?

26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Când căutam binele, atunci răul a venit; și când am așteptat lumina, a venit întunericul.

27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Adâncurile mele fierbeau și nu se odihneau; zilele necazului mă întâmpinau.

28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Umblam jelind, fără soare; m-am ridicat în picioare și am strigat în adunare.

29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Sunt frate dragonilor și însoțitor bufnițelor.

30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Pielea mi se înnegrește pe mine și oasele mi se ard de arșiță.

31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Harpa de asemenea mi s-a prefăcut în jelire și instrumentul meu de suflat în vocea celor ce plâng.