Job 30

1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

24 Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.