Job 30

1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

És most kaczagnak rajtam, kik korra fiatalabbak nálam, kiknek atyáit megvetettem, hogy nyájam ebei mellé sem helyeztem volna el.

2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

Kezeik ereje is minek nekem? Rájok nézve elveszett erejük telje,

3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

szűkölködés és éhezés által kiaszva. A kik bekószálják a sivatagot, a puszta és a pusztaság éjjelét;

4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

a kik leszakítanak sós füvet a bokor mellett s rekettye gyökere az ő kenyerük.

5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

Az emberek köréből kiűzetnek, riadnak rájuk mint a tolvajra.

6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

Rettenetes szakadékokban kell lakniok, földi lyukakban és sziklákon.

7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

Bokrok között ordítanak, csalánok alatt verődnek össze.

8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

Alávalónak fiai, meg név nélkül valónak a fiai, kiverettek az országból.

9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

De most gúnydaluk vagyok, lettem nekik szóbeszédül.

10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

Megutáltak, eltávoztak tőlem, s arczomat nem kímélték a köpéstől.

11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

Mert inamat megoldotta és elsanyarodott, neki eresztették előttem a gyeplőt.

12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

Jobbról kél a fajzat, lábaimat ellökték, és feltöltötték ellenem veszedelmes ösvényeiket.

13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

Lerontották utamat, elősegítik balsorsomat, ők, kiknek nincsen segítőjük.

14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

Mint széles résen át jönnek, rom matt hömpölyögnek tova.

15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

Rémség fordult rám, üldözi, mint a szél, nemes voltomat, s eltűnt, mint a felhő, segítségem.

16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

És most elomlik bennem a lelkem, elfogtak engem a nyomorúság napjai.

17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

Az éjszaka levájta rólam csontjaimat, és idegeim nem pihennek.

18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

Nagy erő által elváltozott öltözékem, mint köntösöm nyílása szorít engem.

19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

Lecsapott a sárba, hogy hasonlóvá lettem porhoz, hamuhoz.

20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

Fohászkodom hozzád, de nem hallgatsz meg, megálltam és te rám meredtél;

21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

kegyetlenre változol irántam, kezed hatalmával gyűlölsz engemet.

22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

Felkapsz a szélre, hajtatsz engem és elcsüggesztesz engem üdvösségtől.

23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

Mert tudom, halál felé viszel, s minden élőnek találkozó házába.

24 Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

Csak rom ellen ne nyújtson ki kezet, ha ugyan dőltében van győzelme!

25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

Avagy nem sírtam-e a nehéz sorsún, nem bánkódott-e lelkem a szűkölködőn?

26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

Mert jót reméltem és rossz jött, fényre várakoztam és homály jött.

27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

Beleim forrnak s nem csillapodnak, elém törtek a nyomor napjai.

28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

Elkomorodva járok, napfény nélkül, felállok a gyűlésben – könyörgök.

29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

Testvére lettem a sakáloknak és társa a struczmadaraknak.

30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

Bőröm lefeketéllett rólam, és csontom ég a hévtől.

31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

Így lett gyásszá a hárfám és lantom síróknak hangjává.