Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
Derefter upplät Job sin mun, och förbannade sin dag;
2 Want Job antwoordde en zeide:
Utbrast, och sade:
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
Den dagen vare förtappad, på hvilkom jag född är; och den natten, då man sade: En man är aflad.
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Den samme dagen vare mörk, och Gud fråge intet efter honom ofvanefter; ingen klarhet skine öfver honom.
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Mörkret behålle honom, och töcken blifve öfver honom med tjockt moln; och dimba om dagen göre honom gräselig.
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Den samma nattena begripe mörker; och glädje sig icke ibland årsens dagar, och komme icke i månadetalet.
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Si, vare den natten ensam, och ingen glädje komme deruti.
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
De der dagen förbanna, de förbanne henne; och de som redo äro till att uppväcka Leviathan.
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Hennes stjernor varde mörka; förvänte ljus, och det komme intet; och se intet morgonrodnans ögnabryn;
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
Att hon icke igenlyckte mins lifs dörr, och icke bortgömde olyckona för min ögon.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Hvi blef jag icke straxt död i moderlifvet? Hvi vardt jag icke förgjord, då jag utu moderlifvet kommen var?
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Hvi hafva de tagit mig upp i skötet? Hvi hafver jag ditt spenar?
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Så låge jag nu, och vore stilla; sofve och hade ro;
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
Med Konungar och rådherrar på jordene, som bygga det öde är;
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
Eller med Förstar, som guld hafva, och sin hus full med silfver;
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Eller som den der otida född är fördold, och vore icke till; såsom de unga barn, som aldrig hafva sett ljuset.
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Der måste ju de ogudaktige låta af sitt öfvervåld; der hvilas dock de som mycket omak haft hafva.
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
Der hafva fångar frid med androm, och höra icke trugarens röst.
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Der äro både små och store; tjenaren och den som ifrå sin herra fri är.
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Hvi är ljus gifvet dem arma, och lif de bedröfvade hjerta;
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
(De der vänta efter döden, och han kommer icke; och uppgrofvo honom väl utu fördold rum;
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
De der fröjda sig mycket, och äro glade, att de kunna få grafvena; )
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
Och dem månne, hvilkens väg fördold är, och för honom af Gudi skyld varder?
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Förty min suckan är min dagliga spis; mine tårar äro min dryck.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
Ty det jag fruktade, det är kommet öfver mig; och det jag räddes, hafver råkat på mig.
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Var jag icke lyckosam? Var jag icke stilla? Hade jag icke goda ro? Och sådana oro kommer.
