Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
Потом отвори уста своја Јов и стаде клети дан свој.
2 Want Job antwoordde en zeide:
И проговоривши Јов рече:
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
Не било дана у који се родих, и ноћи у којој рекоше: Роди се детић!
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Био тај дан тама, не гледао га Бог озго, и не осветљавала га светлост!
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Мрак га запрзнио и сен смртни, облак га обастирао, био страшан као најгори дани!
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Ноћ ону освојила тама, не радовала се међу данима годишњим, не бројала се у месеце!
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Гле, ноћ она била пуста, певања не било у њој!
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Клели је који куну дане, који су готови пробудити крокодила!
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Потамнеле звезде у сумрачје њено, чекала видело и не дочекала га, и не видела зори трепавица;
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
Што ми није затворила врата од утробе и није сакрила муку од мојих очију.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Зашто не умрех у утроби? Не издахнух излазећи из утробе?
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Зашто ме прихватише кољена? Зашто сисе, да сем?
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Јер бих сада лежао и почивао; спавао бих, и био бих миран,
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
С царевима и саветницима земаљским, који зидаше себи пустолине,
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
Или с кнезовима, који имаше злата, и куће своје пунише сребра.
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Или зашто не бих као недоношче сакривено, као дете које не угледа видела?
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Онде безбожници престају досађивати, и онде почивају изнемогли,
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
И сужњи се одмарају и не чују глас настојников.
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Мали и велики онде је, и роб слободан од свог господара.
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Зашто се даје видело невољнику и живот онима који су тужног срца,
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
Који чекају смрт а ње нема, и траже је већма него закопано благо,
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
Који играју од радости и веселе се кад нађу гроб?
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
Човеку, коме је пут сакривен и ког је Бог затворио одсвуда?
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Јер пре јела мог долази уздах мој, и као вода разлива се јаук мој.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
Јер чега се бојах дође на мене, и чега се страшах задеси ме.
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Не почивах нити имах мира нити се одмарах, и опет дође страхота.
