Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:
2 Want Job antwoordde en zeide:
Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.
