Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
Darnach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte den Tag seiner Geburt.
2 Want Job antwoordde en zeide:
Hiob hob an und sprach:
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
Verloren gehe der Tag, da ich geboren bin, die Nacht, da es hieß: Ein Knabe ist gezeugt!
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Verfinstert werde dieser Tag; Gott in der Höhe frage nicht nach ihm, und niemals falle ein Lichtstrahl darauf!
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Finsternis und Todesschatten nehme ihn ein, Gewölk umhülle ihn und überfalle diesen trüben Tag!
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Und jene Nacht; Das Dunkel raffe sie weg, sie freue sich in des Jahres Tagen nie und komme nicht in die Zahl der Monde.
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Ja, jene Nacht sei unfruchtbar, kein Jubel ertöne in ihr!
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Die, so den Tagen Böses losen und imstande sind, den Drachen aufzuwecken, sollen sie verfluchen.
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Verfinstert müssen ihrer Dämmerung Sterne sein, sie warte auf Licht und es bleibe aus; sie schaue auch die Wimpern der Morgenröte nicht!
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
Weil sie den Mutterleib mir nicht verschloß und den Jammer nicht vor meinen Augen verbarg.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Warum starb ich nicht gleich bei der Geburt und kam nicht um, sobald ich aus Mutterschoße ging?
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Warum kamen mir Knie entgegen und wozu Brüste, daß ich sog?
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Denn jetzt läge ich da und wäre stille; wäre ich entschlafen, so hätte ich nun Ruhe
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
mit Königen und Landesräten, die sich Steinhaufen erbaut haben,
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
oder mit Fürsten, reich an Gold, die in ihren Häusern Silber häuften.
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Oder wäre ich gar niemals dagewesen, wie eine verborgene Fehlgeburt, den Kindlein gleich, die nie das Licht gesehen haben!
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Dort hört der Frevler Toben auf, dort finden die Erschöpften Ruh;
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
alle Gefangenen sind dort in Frieden, sie hören die Stimme des Treibers nicht mehr;
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Kleine und Große sind daselbst, und der Knecht ist frei von seinem Herrn!
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Warum läßt er Lebensmüde noch die Sonne sehen und zwingt er betrübte Seelen noch zu leben?
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
die auf den Tod harren, und er kommt nicht, die nach ihm graben, mehr als nach Schätzen;
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
die sich freuen würden und jubelten, die frohlockten, wenn sie ein Grab fänden.
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
[Was soll das Leben] dem Manne, dem sein Weg verborgen ist, den Gott rings umzäunt hat?
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Denn statt zu essen, seufze ich, und meine Klage ergießt sich wie ein Wasserstrom.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
Denn was ich gefürchtet habe, das ist über mich gekommen, und wovor mir graute, das hat mich getroffen.
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Ich kann nicht ruhen und nicht rasten, und kaum habe ich mich erholt, so kommt ein neuer Sturm über mich.
