Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
Potom otevřev Job ústa svá, zlořečil dni svému.
2 Want Job antwoordde en zeide:
Nebo mluvě Job, řekl:
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
Ó by byl zahynul ten den, v němž jsem se naroditi měl, i noc, v níž bylo řečeno: Počat jest pacholík.
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Ten den ó by byl obrácen v temnost, aby ho byl nevyhledával Bůh shůry, a nebyl osvícen světlem.
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Ó by jej byly zachvátily tmy a stín smrti, a aby jej byla přikvačila mračna, a předěsila horkost denní.
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Ó by noc tu mrákota byla opanovala, aby nebyla připojena ke dnům roku, a v počet měsíců nepřišla.
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Ó by noc ta byla osaměla, a zpěvu aby nebylo v ní.
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Ó by jí byli zlořečili ti, kteříž proklínají den, hotovi jsouce vzbuditi velryba.
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Ó by se byly hvězdy zatměly v soumraku jejím, a očekávajíc světla, aby ho nebyla dočekala, ani spatřila záře jitřní.
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
Nebo nezavřela dveří života mého, ani skryla trápení od očí mých.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Proč jsem neumřel v matce, aneb vyšed z života, proč jsem nezahynul?
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Proč jsem vzat byl na klín, a proč jsem prsí požíval?
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Nebo bych nyní ležel a odpočíval, spal bych a měl bych pokoj,
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
S králi a radami země, kteříž sobě vzdělávali místa pustá,
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
Aneb s knížaty, kteříž měli zlato, a domy své naplňovali stříbrem.
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Aneb jako nedochůdče nezřetelné proč jsem nebyl, a jako nemluvňátka, kteráž světla neviděla?
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Tamť bezbožní přestávají bouřiti, a tamť odpočívají ti, jenž v práci ustali.
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
Také i vězňové pokoj mají, a neslyší více hlasu násilníka.
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Malý i veliký tam jsou rovni sobě, a služebník jest prost pána svého.
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Proč Bůh dává světlo zbědovanému a život těm, kteříž jsou ducha truchlivého?
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
Kteříž očekávají smrti, a není jí, ačkoli jí hledají pilněji než skrytých pokladů?
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
Kteříž by se veselili s plésáním a radovali, když by nalezli hrob?
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
Èlověku, jehož cesta skryta jest, a jehož Bůh přistřel?
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Nebo před pokrmem mým vzdychání mé přichází, a rozchází se jako voda řvání mé.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
To zajisté, čehož jsem se lekal, stalo se mi, a čehož jsem se obával, přišlo na mne.
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Neměl jsem pokoje, aniž jsem se ubezpečil, ani odpočíval, až i přišlo pokušení toto.
