Job 3
1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
Te phoeiah Job a ka te a ang tih a khohnin te a tap.
2 Want Job antwoordde en zeide:
Te vaengah Job loh a doo tih,
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
Amah kah thang nah khohnin neh, “Tongpa a yom,” a ti hlaem khaw paltham mai saeh.
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Te khohnin te a hmuep la om palueng vetih, Pathen loh a so la toem pawt mako. Te dongah vangnah loh te soah sae boel saeh.
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Te te hmaisuep neh dueknah hlipkhup loh suk saeh. A soah khomai yaal saeh lamtah, hlamhop hnin bangla let saeh.
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Tekah hlaem te a hmuep loh lo saeh lamtah kum khat kah khohnin dongah a kohoe boel saeh, hla taenah dongah khaw kun boel saeh.
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Tekah hlaem te pumhong la om saeh lamtah a khuiah omngaih laa cuen boel saeh ne.
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Khohnin thae aka phoei thil tih, a coekcoe la Leviathan aka haeng loh, te te tap saeh.
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Hlaemhmah aisi khaw hmuep saeh lamtah, khosae te lamtawn cakhaw sae boel saeh, mincang khosaeng te hmu boel saeh.
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
Ka bungko thohkhaih te a khaih mai vetih thakthaenah he ka mik lamloh a thuh mai kolla.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Balae tih bung khuiah ka duek pawh. Bungko lamloh ka thoeng tih ka pal hae.
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Balae tih khuklu loh kai n'doe, balae tih rhangsuk loh n'khut.
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Ka yalh to palueng koinih la ka ip mong vetih ka duem lah ni.
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
Manghai rhoek neh a imrhong aka thoh diklai olrhoep rhoek taengla,
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
Amih taengkah sui mangpa rhoek neh a im ah tangka aka hawn rhoek taengah.
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Rhumpu bangla n'thuh kanoek vetih vangnah aka hmuh noek pawh camoe rhoek bangla ka om pawt mako.
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Teah te halang rhoek loh khoponah a toeng uh tih thadueng aka bawt khaw pahoi duem.
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
Thongtla rhoek te rhenten rhalthal uh tih, tueihno ol ya uh pawh.
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Tanoe neh kangham khaw amah la om pahoi tih sal khaw a boei taeng lamloh sayalh coeng.
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Balae tih thakthaekung taengah vangnah, hinglu khahing taengah hingnah a paek?
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
Dueknah hamla aka rhingda long khaw dang hae pawt tih kawn lakah te te a too.
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
Phuel a hmuh uh vaengah omngaihnah neh a ngaingaih la a kohoe uh.
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
A longpuei te hlang ham tah a thuh dae a taengah Pathen loh a mak pah.
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Ka buh hmai ah ka hueinah ha pawk tih ka kawknah he tui bangla pha.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
Birhihnah neh ka birhih akhaw kamah m'vuei tih ka rhih nawn te khaw kamah taengah thoeng.
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Ka dingsuek pawt tih ka mong pawh, ka duem pawt vaengah khoponah ha thoeng,” a ti.
