< Job 3 >

1 Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
След това Иов отвори устата си та прокле деня си.
2 Want Job antwoordde en zeide:
Иов, проговаряйки, рече:
3 De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
Да погине денят, в който се родих, И нощта, в която се каза, роди се мъжко.
4 Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
Да бъде тъмнина оня ден; Бог да го не зачита от горе, И да не изгрее на него светлина.
5 Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
Тъмнина и мрачна сянка да го обладаят; Облак да седи на него; Всичко що помрачава деня нека го направи ужасен.
6 Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
Тъмнина да обладае оная нощ; Да се не брои между дните на годината, Да не влезе в числото на месеците.
7 Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
Ето, пуста да остане оная нощ; Радостен глас да не дойде в нея.
8 Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
Да я прокълнат ония, които кълнат дните, Ония, които са изкусни да събудят левиатана.
9 Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
Да изгаснат звездите на вечерта й; Да очаква видело, и да го няма, И да не види първите лъчи на зората;
10 Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
Защото не затвори вратата на майчината ми утроба, И не скри скръбта от очите ми.
11 Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
Защо не умрях при раждането, И не издъхнах щом излязох из утробата?
12 Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
Защо ме приеха коленете? И защо съсците, за да суча?
13 Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
Защото сега щях да лежа и да почивам; щях да спя; Тогава щях да съм в покой.
14 Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
Заедно с царе и съветници на земята, Които си градят пусти стълбове;
15 Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
Или с князе, които имаха злато, Които напълниха къщите си със сребро;
16 Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
Или, като скрито пометниче, не щеше да ме има. Както младенци, които видело не са видели.
17 Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
Там нечестивите престават да смущават, И там уморените се успокояват.
18 Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
Заедно се успокояват и пленниците. Не чуват гласа на насилника,
19 De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
Там са малък и голям; И слугата е свободен от господаря си,
20 Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
Защо се дава видело на злощастния, И живот на огорчения в душата,
21 Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
Които копнеят за смъртта, и нямат я, Ако и да копнеят за нея повече отколкото за скрити съкровища,
22 Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
Които се много радват и веселят, Когато намерят гроба?
23 Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
Защо се дава видело на човека, чиито път е скрит, И когото Бог е преградил?
24 Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
Защото вместо ядене, дохожда ми въздишка; И стенанията ми се изливат като вода.
25 Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
Защото онова, от което се боях, случи ми се, И онова, от което треперех, дойде върху мене.
26 Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
Не бях на мир, нито на покой, нито в охолност; Но пак смущение ме нападна.

< Job 3 >