Job 29
1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
Hiob toaa so se,
2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
“Mʼani agyina asram a atwa mu no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me so no,
3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
bere a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea nantewee sum mu no!
4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
Ao, nna a misii so no, bere a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fi,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
bere a na Otumfo no da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia no,
6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
bere a na nufusu mu srade afɔw mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsu maa me no.
7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
“Bere a na mekɔ kuropɔn pon ano mekɔtena mʼagua so wɔ ɔmanfo aguabɔbea,
8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
mmerante hu me a, wogyina nkyɛn na mpanyimfo sɔre gyina hɔ;
9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
atitiriw gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dudom.
11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wohu me nyinaa kamfo me,
12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
efisɛ meboaa ahiafo a wosu pɛɛ mmoa, ne ayisaa a wonni aboafo.
13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
Onipa a na ɔrewu no hyiraa me; na memaa akunafo ani gyee wɔn koma mu.
14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
Mede trenee furaa sɛ mʼadurade; atɛntrenee yɛɛ me nkataso ne mʼabotiri.
15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
Meyɛɛ aniwa maa anifuraefo, ne anan maa mmubuafo.
16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
Meyɛɛ ahiafo agya; na mekaa ahɔho asɛm maa wɔn.
17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
Mibubuu amumɔyɛfo se na mihwim wɔn a wodi wɔn nya no fii wɔn anom.
18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
“Medwenee sɛ, ‘Mewu wɔ mʼankasa me fi mu, na me nna dɔɔso sɛ nwea.
19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
Me ntin beduu nsu ano, na obosu agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
Mʼanuonyam rempa da, na agyan ayɛ foforo wɔ me nsam daa.’
21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
“Nnipa hwehwɛɛ sɛ wotie me, wɔyɛɛ dinn, twɛn mʼafotu.
22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, efisɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yiye.
23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
Wɔtwɛn me sɛnea wɔtwɛn osu a ɛpete, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ bere nsu.
24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
Sɛ meserew mekyerɛ wɔn a, wɔntaa nnye nni; mʼanimtew som bo ma wɔn.
25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
Mebɔɔ kwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn hene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼasraafo mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekye agyaadwotwafo werɛ.
