< Job 29 >
1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
Y Job nuevamente tomó la palabra y dijo:
2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
¡Si pudiera volver a ser como estaba en los meses pasados, en los días en que Dios me estaba cuidando!
3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
Cuando su luz brillaba sobre mi cabeza, y cuando por su luz podía andar en la oscuridad.
4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
Cuando yo estaba en los días de mi juventud, cuando mi tienda fue cubierta por la mano de Dios;
5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
Cuando él Todopoderoso estaba todavía conmigo, y mis hijos me rodeaban;
6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
Cuando mis pies se lavaron con leche, y ríos de aceite fluían de la roca para mí.
7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
Cuando salía a la puerta, para subir al pueblo y tomar asiento en el lugar público.
8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
Los jóvenes me vieron y se escondían, y los ancianos se levantaron de sus asientos;
9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
Los gobernantes se callaron, y se pusieron las manos en la boca;
10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
Los jefes bajaron su voz, y sus lenguas se les pegaba al paladar de sus bocas.
11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
Porque cuando llegó a sus oídos, los hombres dijeron que yo era verdaderamente feliz; Y cuando vieron sus ojos, me dieron testimonio;
12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
Porque yo era un salvador de los pobres cuando él clamaba por ayuda, y por huérfano que no tenía ayuda.
13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
La bendición de aquel que estaba cerca de la destrucción vino sobre mí, y puse una canción de alegría en el corazón de la viuda.
14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
Me puse la justicia como mi ropa, y estaba llena de ella; Las decisiones correctas fueron para mí una bata y un tocado.
15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
Yo era ojos para los ciegos, y pies para el que no tenía poder para caminar.
16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
Yo era un padre para los pobres, examinaba la causa que no conocía.
17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
Por mí se rompieron los grandes dientes del malvado, y le hice renunciar a lo que había quitado violentamente.
18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
Entonces dije: Terminaré con mis hijos a mi alrededor, mis días serán como la arena en número;
19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
Mi raíz estará abierta a las aguas, y él rocío de la noche estará en mis ramas,
20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
Mi gloria será siempre nueva, y mi arco se renueva fácilmente en mi mano.
21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
Los hombres me escucharon, esperando y guardando silencio para mis sugerencias.
22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
Después de haber dicho lo que tenía en mente, se quedaron callados y dejaron que mis palabras se adentren en sus corazones;
23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
Me esperaban como a la lluvia, abriendo la boca como a las lluvias de primavera.
24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
Cuando yo les sonreía, cuando no tenían esperanza, y la luz de mi cara nunca fue nublada por su miedo.
25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
Tomé mi lugar como jefe, guiándolos en su camino, y fui como rey entre su ejército cuando estaban tristes yo los consolaba.