Job 29
1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
Йов а луат дин ноу кувынтул ын пилде ши а зис:
2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
„О, кум ну пот сэ фиу ка ын луниле трекуте, ка ын зилеле кынд мэ пэзя Думнезеу,
3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
кынд кандела Луй стрэлучя дясупра капулуй меу ши лумина Луй мэ кэлэузя ын ынтунерик!
4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
Кум ну сунт ка ын зилеле путерий меле, кынд Думнезеу вегя ка ун приетен песте кортул меу,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
кынд Чел Атотпутерник ынкэ ера ку мине ши кынд копиий мей стэтяу ын журул меу;
6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
кынд ми се скэлдау паший ын смынтынэ ши стынка вэрса лынгэ мине пырае де унтделемн!
7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
Дакэ ешям сэ мэ дук ла поарта четэций ши дакэ ымь прегэтям ун скаун ын пяцэ,
8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
тинерий се трэӂяу ынапой ла апропиеря мя, бэтрыний се скулау ши стэтяу ын пичоаре.
9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
Май-марий ышь опряу кувынтэриле ши ышь пуняу мына ла гурэ.
10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
Гласул кэпетениилор тэчя ши ли се липя лимба де черул гурий.
11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
Урекя каре мэ аузя мэ нумя феричит, окюл каре мэ ведя мэ лэуда.
12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
Кэч скэпам пе сэракул каре черя ажутор ши пе орфанул липсит де сприжин.
13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
Бинекувынтаря ненорочитулуй веня песте мине, умплям де букурие инима вэдувей.
14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
Мэ ымбрэкам ку дрептатя ши-й служям де ымбрэкэминте, неприхэниря ымь ера манта ши турбан.
15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
Орбулуй ый ерам окь ши шкьопулуй, пичор.
16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
Челор ненорочиць ле ерам татэ ши черчетам причина челуй некуноскут.
17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
Рупям фалка челуй недрепт ши-й смулӂям прада дин динць.
18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
Атунч зичям: ‘Ын куйбул меу вой мури, зилеле меле вор фи мулте ка нисипул.
19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
Апа ва пэтрунде ын рэдэчиниле меле, роуа ва ста тоатэ ноаптя песте рамуриле меле.
20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
Слава мя ва ынверзи неынчетат ши аркул ымь ва ынтинери ын мынэ.’
21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
Оамений мэ аскултау ши аштептау, тэчяу ынаинтя сфатурилор меле.
22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
Дупэ кувынтэриле меле, ничунул ну рэспундя ши кувынтул меу ера пентру тоць о роуэ бинефэкэтоаре.
23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
Мэ аштептау ка пе плоае, кэскау гура ка дупэ плоая де примэварэ.
24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
Кынд ли се ынмуя инима, ле зымбям ши ну путяу изгони сенинэтатя де пе фрунтя мя.
25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
Ымь плэчя сэ мэ дук ла ей ши мэ ашезам ын фрунтя лор; ерам ка ун ымпэрат ын мижлокул уней оштирь, ка ун мынгыетор лынгэ ниште ынтристаць.
