Job 29
1 En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
Ayuba ya ci gaba da jawabinsa,
2 Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
“Da ma ina nan lokacin da ya wuce baya can, kwanakin da Allah yake lura da ni,
3 Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
lokacin da fitilarsa take haske a kaina na yi tafiya cikin duhu tare da haskensa.
4 Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
Kwanakin da nake tasowa, lokacin da abokantakar Allah ta sa wa gidana albarka,
5 Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
lokacin da Maɗaukaki yana tare da ni, kuma’ya’yana suna kewaye da ni,
6 Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
lokacin da ake zuba madara a inda nake takawa, duwatsu kuma suna ɓulɓulo mini man zaitun.
7 Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
“Sa’ad da na je ƙofar birni na zauna a bainin jama’a,
8 De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
matasan da suka gan ni sukan ja gefe tsofaffi kuma suka tashi tsaye;
9 De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
sarakuna suka yi shiru suka rufe bakunansu da hannuwansu;
10 De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
Muryar manya ta yi tsit harshensu ya manne a rufin bakunansu.
11 Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
Duk wanda ya ji ni ya yaba mini waɗanda suka gan ni kuma sun amince da ni,
12 Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
domin na ceci matalauta waɗanda suka nemi taimako, da marasa mahaifi waɗanda ba su da wanda zai taimake su.
13 De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
Mutumin da yake bakin mutuwa ya sa mini albarka. Na faranta wa gwauruwa zuciya.
14 Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
Na yafa adalci ya zama suturata; gaskiya ita ce rigata da rawanina.
15 Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
Ni ne idon makafi kuma ƙafa ga guragu.
16 Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
Ni mahaifi ne ga masu bukata; na tsaya wa baƙo.
17 En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
Na karya ƙarfin mugaye na ƙwato waɗanda suke riƙe da haƙoransu.
18 En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
“Na yi tunani cewa, ‘Zan mutu a cikin gidana, kwanakina da yawa kamar turɓayar ƙasa.
19 Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
Jijiyoyina za su kai cikin ruwa, kuma raɓa za tă kwanta a rassana dukan dare.
20 Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
Ɗaukakata za tă kasance tare da ni garau, bakana koyaushe sabo ne a hannuna.’
21 Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
“Mutane suna mai da hankali su saurare ni, suna yin shiru don su ji shawarata.
22 Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
Bayan da na yi magana, ba su ƙara ce kome ba. Maganata ta shige su.
23 Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
Sukan jira ni kamar yadda ake jiran ruwan sama. Sukan sha daga cikin maganganuna kamar mai shan ruwan bazara.
24 Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
Sa’ad da na yi musu murmushi da ƙyar sukan yarda; hasken fuskata yana da daraja a gare su.
25 Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
Na zaɓar masu inda za su bi na kuma zauna kamar sarkinsu; na zauna kamar sarki a cikin rundunansu; ina nan kamar mai yi wa masu makoki ta’aziyya.
