Job 24

1 Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?

Miért is nem titkolja el a Mindenható az ő büntetésének idejét, és miért is nem látják meg az őt ismerők az ő ítéletének napjait?!

2 Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze.

A határokat odább tolják, a nyájat elrabolják és legeltetik.

3 Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand.

Az árvák szamarát elhajtják, és az özvegynek ökrét zálogba viszik.

4 Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.

Lelökik az útról a szegényeket, és a föld nyomorultjai együtt lappanganak.

5 Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

Ímé, mint a vad szamarak a sivatagban, úgy mennek ki munkájukra élelmet keresni; a puszta ad nékik kenyeret fiaik számára.

6 Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.

A mezőn a más vetését aratják, és a gonosznak szőlőjét szedik.

7 Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.

Mezítelenül hálnak, testi ruha nélkül, még a hidegben sincs takarójuk.

8 Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.

A hegyi zápor csurog le rólok, s hajlékuk nem lévén, a sziklát ölelik.

9 Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.

Elszakítják az emlőtől az árvát, és a szegényen levőt zálogba viszik.

10 Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.

Mezítelenül járnak, ruha nélkül, és éhesen vonszolják a kévét.

11 Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.

Az ő kerítéseik közt ütik az olajat, és tapossák a kádakat, de szomjuhoznak.

12 Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.

A városból haldoklók rimánkodnak, a megsebzettek lelke kiált, de Isten nem törődik e méltatlansággal.

13 Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.

Ezek pártot ütöttek a világosság ellen, utait nem is ismerik, nem ülnek annak ösvényein.

14 Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.

Napkeltekor fölkel a gyilkos, megöli a szegényt és szűkölködőt, éjjel pedig olyan, mint a tolvaj.

15 Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht.

A paráznának szeme pedig az alkonyatot lesi, mondván: Ne nézzen szem reám, és arczára álarczot teszen.

16 In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.

Setétben tör be a házakba; nappal elzárkóznak, nem szeretik a világosságot.

17 Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw.

Sőt inkább a reggel nékik olyan, mint a halálnak árnyéka, mert megbarátkoztak a halál árnyékának félelmeivel.

18 Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.

Könnyen siklik tova a víz színén, birtoka átkozott a földön, nem tér a szőlőkbe vivő útra.

19 De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben. (Sheol h7585)

Szárazság és hőség nyeli el a hó vizét, a pokol azokat, a kik vétkeznek. (Sheol h7585)

20 De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.

Elfelejti őt az anyaméh, féregnek lesz édességévé, nem emlékeznek róla többé, és összetörik, mint a reves fa,

21 De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.

A ki megrontotta a meddőt, a ki nem szül, és az özvegygyel jót nem tett.

22 Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker.

De megtámogatja erejével a hatalmasokat; felkel az, pedig nem bízott már az élethez.

23 Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.

Biztonságot ad néki, hogy támaszkodjék, de szemei vigyáznak azoknak útjaira.

24 Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden.

Magasra emelkednek, egy kevés idő és már nincsenek! Alásülylyednek, mint akárki és elenyésznek; és levágattatnak, mint a búzakalász.

25 Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?

Avagy nem így van-é? Ki hazudtolhatna meg engem, és tehetné semmivé beszédemet?