Job 19

1 Maar Job antwoordde en zeide:

Darauf erwidert Job und spricht:

2 Hoe lang zult gijlieden mijn ziel bedroeven, en mij met woorden verbrijzelen?

"Wie lange peinigt ihr mich noch, zermartert mich mit euren Worten?

3 Gij hebt nu tienmaal mij schande aangedaan; gij schaamt u niet, gij verhardt u tegen mij.

Wohl dutzendmal versuchtet ihr, mir eine Niederlage zu bereiten. Ihr schämt euch nicht, zum Angriff gegen mich zu schreiten.

4 Maar ook het zij waarlijk, dat ik gedwaald heb, mijn dwaling zal bij mij vernachten.

Ist's wahr, daß wirklich ich geirrt und daß im Irrtum ich verharre?

5 Indien gijlieden waarlijk u verheft tegen mij, en mijn smaad tegen mij drijft;

Wollt ihr gar groß tun gegen mich, so müßt ihr meine Schande mir beweisen.

6 Weet nu, dat God mij heeft omgekeerd, en mij met Zijn net omsingeld.

So seht doch ein, daß Gott mir Hindernisse legt! Er hat mich in sein Netz verstrickt.

7 Ziet, ik roep, geweld! doch word niet verhoord; ik schreeuw, doch er is geen recht.

Ich schreie: 'Ha, Gewalttat'; niemand hört's. Ich rufe, und mein Recht bleibt aus.

8 Hij heeft mijn weg toegemuurd, dat ik niet doorgaan kan, en over mijn paden heeft Hij duisternis gesteld.

Er hat mir meinen Weg verbaut, und meinen Pfad in Finsternis gehüllt.

9 Mijn eer heeft Hij van mij afgetrokken, en de kroon mijns hoofds heeft Hij weggenomen.

Der Ehre hat er mich beraubt, die Krone mir vom Haupt gerissen,

10 Hij heeft mij rondom afgebroken, zodat ik henenga, en heeft mijn verwachting als een boom weggerukt.

zerschmettert mich, daß ich zerfahren und reißt, wie einen Baum, so mir das Hoffen aus.

11 Daartoe heeft Hij Zijn toorn tegen mij ontstoken, en mij bij Zich geacht als Zijn vijanden.

Sein Zorn ist wider mich entbrannt; er achtet mich als seinen Feind.

12 Zijn benden zijn te zamen aangekomen, en hebben tegen mij haar weg gebaand, en hebben zich gelegerd rondom mijn tent.

All seine Scharen rücken an, erbauen einen Damm gerade auf mich zu und lagern rings sich um mein Zelt.

13 Mijn broeders heeft Hij verre van mij gedaan; en die mij kennen, zekerlijk, zij zijn van mij vervreemd.

Mich lassen meine Brüder; Vertraute gehen von mir.

14 Mijn nabestaanden houden op, en mijn bekenden vergeten mij.

Nachbarn und Freunde bleiben aus, und meines Hauses Schützlinge vergessen mich.

15 Mijn huisgenoten en mijn dienstmaagden achten mij voor een vreemde; een uitlander ben ik in hun ogen.

Die Mägde achten mich für einen Fremden; ein Unbekannter bin ich ihnen.

16 Ik riep mijn knecht, en hij antwoordde niet; ik smeekte met mijn mond tot hem.

Der Knecht hört nicht, wenn ich ihn rufe; ich muß ihn buchstäblich aufsuchen.

17 Mijn adem is mijn huisvrouw vreemd; en ik smeek om der kinderen mijns buiks wil.

Und für mein Weib ist meine Zuneigung ein Ekel und meine Zärtlichkeiten meinen eigenen Kindern.

18 Ook versmaden mij de jonge kinderen; sta ik op, zo spreken zij mij tegen.

Sogar die Buben, sie verachten mich; sie spotten meiner, wenn ich mich erhebe.

19 Alle mensen mijns heimelijken raads hebben een gruwel aan mij; en die ik liefhad, zijn tegen mij gekeerd.

Die Mindesten aus meinem Kreis verabscheun mich; es wenden, die ich gerngehabt, sich gegen mich.

20 Mijn gebeente kleeft aan mijn huid en aan mijn vlees; en ik ben ontkomen met de huid mijner tanden.

An meiner Haut, an meinem Fleisch klebt mein Gebein; mit meinen Narben bin ich einzig da.

21 Ontfermt u mijner, ontfermt u mijner, o gij, mijn vrienden! want de hand Gods heeft mij aangeraakt.

Erbarmet euch! Erbarmet euch, ihr meine Freunde! Denn Gottes Hand hat mich getroffen.

22 Waarom vervolgt gij mij als God, en wordt niet verzadigd van mijn vlees?

Warum verfolgt ihr mich wie Gott? Habt ihr an mir noch nicht genug?

23 Och, of nu mijn woorden toch opgeschreven wierden. Och, of zij in een boek ook wierden ingetekend!

Ach, möchten meine Worte aufgezeichnet und in ein Buch geschrieben werden,

24 Dat zij met een ijzeren griffie en lood voor eeuwig in een rots gehouwen wierden!

auf Blei mit Eisenstift, auf ewig in den Fels gehauen!

25 Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;

Ich weiß bestimmt, für mich lebt ein Verteidiger, und schließlich tritt er doch auf Erden auf.

26 En als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen;

Dann ändert sich mein Körper hier; ich schaue Gott in meinem Leibe.

27 Denwelken ik voor mij aanschouwen zal, en mijn ogen zien zullen, en niet een vreemde; mijn nieren verlangen zeer in mijn schoot.

Den ich für mich ersehne, den sehe ich allein und niemand sonst; mag auch das Herz mir in der Brust hinschwinden.

28 Voorwaar, gij zoudt zeggen: Waarom vervolgen wij hem? Nademaal de wortel der zaak in mij gevonden wordt.

Ihr sprechet ja: 'Womit nur wollen gegen ihn wir vorgehen, da doch der Hauptgrund jetzt bei ihm gefunden ist?'

29 Schroomt u vanwege het zwaard; want de grimmigheid is over de misdaden des zwaards; opdat gij weet, dat er een gericht zij.

Nur hütet euch vor der Verleumdung! Verleumdung ist ja Gift und Sünde, daß ihr erfahrt, was richten heißt."