Job 17
1 Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
Lelkem meghanyatlott, napjaim elfogynak, vár rám a sír.
2 Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
Még mindig csúfot űznek belőlem! Szemem az ő patvarkodásuk között virraszt.
3 Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
Kezest magadnál rendelj, kérlek, nékem; különben ki csap velem kezet?
4 Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
Minthogy az ő szívöket elzártad az értelem elől, azért nem is magasztalhatod fel őket.
5 Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
A ki prédává juttatja barátait, annak fiainak szemei elfogyatkoznak.
6 Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
Példabeszéddé tőn engem a népek előtt, és ijesztővé lettem előttök.
7 Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
A bosszúság miatt szemem elhomályosodik, és minden tagom olyan, mint az árnyék.
8 De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
Elálmélkodnak ezen a becsületesek, és az ártatlan a képmutató ellen támad.
9 En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
Ám az igaz kitart az ő útján, és a tiszta kezű ember még erősebbé lesz.
10 Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
Nosza hát, térjetek ide mindnyájan; jőjjetek, kérlek, úgy sem találok bölcset köztetek.
11 Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
Napjaim elmulának, szívemnek kincsei: terveim meghiusulának.
12 Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
Az éjszakát nappallá változtatják, és a világosság csakhamar sötétséggé lesz.
13 Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden. (Sheol h7585)
Ha reménykedem is, a sír már az én házam, a sötétségben vetettem az én ágyamat. (Sheol h7585)
14 Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
A sírnak mondom: Te vagy az én atyám; a férgeknek pedig: Ti vagytok az én anyám és néném.
15 Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
Hol tehát az én reménységem, ki törődik az én reménységemmel?
