Job 17
1 Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.
Szellemem meg van törve, napjaim elenyésztek, sírok várnak rám!
2 Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?
Bizony csúfolkodással illetnek engem, és zaklatásukon kell időznie szememnek.
3 Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.
Állj jót, kérlek: kezeskedjél értem tenmagadnál! Ki az, ki kezet csap velem?
4 Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.
Mert az ő szívöket elzártad az eszességtől, azért nem engeded felülkerekedniök.
5 Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.
Ki osztályrészért elárul barátot, fiainak szemei el fognak epedni.
6 Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.
Oda állított engem, hogy példálózzanak népek, s azzá lettem, hogy arczúl köpnek.
7 Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.
Elhomályosúlt bosszúságtól szemem, s tagjaim akár az árnyék mindannyi.
8 De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;
Eliszonyodnak e miatt az egyenesek, s az ártatlan fölgerjed az istentelen ellen;
9 En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.
és az igaz ragaszkodik útjához s a tiszta kezű gyarapodik szilárdságban.
10 Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.
Azonban ti mindannyian csak jöjjetek újra, de nem találok köztetek bölcset.
11 Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.
Napjaim elmúltak, gondolataim elszakadtak, szívemnek tulajdonai!
12 Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.
Az éjszakát nappallá teszik, a világosságot közelebbé a sötétségnél
13 Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden. (Sheol h7585)
Ha az alvilágot házamul reméltem, a sötétségben megterítette mágyamat, (Sheol h7585)
14 Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!
a veremnek így szóltam: atyám vagy! anyám és testvérem! a féregnek:
15 Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?
hol van tehát reménységem, és reménységem – ki látja meg?
