Job 14
1 De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.
Man, that is born of a woman, Is of few days, and full of trouble.
2 Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.
He cometh forth like a flower, and is cut down: He fleeth also as a shadow, and continueth not.
3 Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.
And dost thou open thine eyes upon such a one, And bringest me into judgment with thee?
4 Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.
Who can bring a clean thing out of an unclean? not one.
5 Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;
Seeing his days are determined, The number of his months is with thee, And thou hast appointed his bounds that he cannot pass;
6 Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.
Look away from him, that he may rest, Till he shall accomplish, as a hireling, his day.
7 Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.
For there is hope of a tree, If it be cut down, that it will sprout again, And that the tender branch thereof will not cease.
8 Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;
Though the root thereof wax old in the earth, And the stock thereof die in the ground;
9 Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.
Yet through the scent of water it will bud, And put forth boughs like a plant.
10 Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?
But man dieth, and is laid low: Yea, man giveth up the ghost, and where is he?
11 De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;
[As] the waters fail from the sea, And the river wasteth and drieth up;
12 Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.
So man lieth down and riseth not: Till the heavens be no more, they shall not awake, Nor be roused out of their sleep.
13 Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart! (Sheol h7585)
Oh that thou wouldest hide me in Sheol, That thou wouldest keep me secret, until thy wrath be past, That thou wouldest appoint me a set time, and remember me! (Sheol h7585)
14 Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.
If a man die, shall he live [again]? All the days of my warfare would I wait, Till my release should come.
15 Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.
Thou wouldest call, and I would answer thee: Thou wouldest have a desire to the work of thy hands.
16 Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.
But now thou numberest my steps: Dost thou not watch over my sin?
17 Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.
My transgression is sealed up in a bag, And thou fastenest up mine iniquity.
18 En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;
But the mountain falling cometh to nought; And the rock is removed out of its place;
19 De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.
The waters wear the stones; The overflowings thereof wash away the dust of the earth: So thou destroyest the hope of man.
20 Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.
Thou prevailest for ever against him, and he passeth; Thou changest his countenance, and sendest him away.
21 Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.
His sons come to honor, and he knoweth it not; And they are brought low, but he perceiveth it not of them.
22 Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.
But his flesh upon him hath pain, And his soul within him mourneth.
