Psalmen 81
1 Voor muziekbegeleiding; op de gittiet. Van Asaf. Jubelt voor God, onze sterkte, Juicht den God van Jakob ter eer;
För sångmästaren, till Gittít; av Asaf.
2 Stemt lofzangen aan, slaat de pauken, Met lieflijke citer en harp;
Höjen glädjerop till Gud, vår starkhet, höjen jubel till Jakobs Gud.
3 Steekt deze maand de bazuinen, Bij volle maan voor de dag van ons feest!
Stämmen upp lovsång och låten pukor ljuda, ljuvliga harpor tillsammans med psaltare.
4 Want dit is een voorschrift aan Israël, En een bevel van Jakobs God:
Stöten i basun vid nymånaden, vid fullmånen, på vår högtidsdag.
5 Een gebod, aan Josef gegeven, Na zijn tocht uit het land van Egypte, Toen hij een woord vernam, Dat hij nooit had gehoord:
Ty detta är en stadga för Israel, en Jakobs Guds rätt.
6 Ik heb de last van uw schouders genomen, En uw handen werden van de draagkorf bevrijd.
Det bestämde han till ett vittnesbörd i Josef, när han drog ut mot Egyptens land. Jag hör ett tal som är mig nytt:
7 Gij riept in de nood, En Ik heb u verlost, In donderwolken u verhoord, Bij de wateren van Meriba u beproefd.
»Jag lyfte bördan från hans skuldra, hans händer blevo fria ifrån lastkorgen.
8 Hoor, mijn volk, Ik ga het u plechtig verkonden; Israël, ach, luister naar Mij:
I nöden ropade du, och jag räddade dig; jag svarade dig, höljd i tordön, jag prövade dig vid Meribas vatten. (Sela)
9 Geen andere god mag er onder u zijn; Geen vreemden god moogt gij aanbidden!
Hör, mitt folk, och låt mig varna dig; Israel, o att du ville höra mig!
10 Ik ben Jahweh, uw God, die u uit Egypte heb geleid, En die uw mond heb gevuld, toen hij wijd was geopend!
Hos dig skall icke finnas någon annan gud, och du skall ej tillbedja någon främmande gud.
11 Maar mijn volk luisterde niet naar mijn stem, En Israël gehoorzaamde niet;
Jag är HERREN, din Gud, som har fört dig upp ur Egyptens land; låt din mun vitt upp, så att jag får uppfylla den.
12 Toen gaf ik ze prijs aan verstoktheid des harten, En iedereen ging zijn eigen weg.
Men mitt folk ville ej höra min röst, och Israel var mig icke till viljes.
13 Ach, had mijn volk naar Mij toch geluisterd, En Israël mijn wegen bewandeld!
Då lät jag dem gå i deras hjärtans hårdhet, det fingo vandra efter sina egna rådslag.
14 Hoe snel had Ik dan zijn vijand vernederd, Mijn hand op zijn verdrukkers doen komen;
O att mitt folk ville höra mig, och att Israel ville vandra på mina vägar!
15 Al hadden Jahweh’s haters Hem nog zo gevleid, Hun tijd was voor eeuwig gekomen!
Då skulle jag snart kuva deras fiender och vända min hand mot deras ovänner.
16 Maar u zou Ik spijzen met de bloem van de tarwe, En verzadigen met honing uit de rotsen.
De som hata HERREN skulle då visa honom underdånighet, och hans folks tid skulle vara evinnerligen. Och han skulle bespisa det med bästa vete; ja, med honung ur klippan skulle jag mätta dig.»
