Psalmen 78

1 Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

Maskil na Asaf. Ya mutanena, ku ji koyarwata; ku saurari kalmomin bakina.

2 Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

Zan buɗe bakina da misalai, zan faɗi ɓoyayyun abubuwa, abubuwan dā,

3 Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

abin da muka ji muka kuma sani, abubuwan da kakanninmu suka faɗa mana.

4 Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

Ba za mu ɓoye su wa’ya’yanmu ba; za mu faɗa wa tsara mai zuwa ayyukan da suka zama yabo na Ubangiji, ikonsa, da abubuwan banmamakin da ya aikata.

5 Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

Ya kafa ƙa’idodi wa Yaƙub ya kuma kafa doka a cikin Isra’ila, wadda ya umarce kakanni-kakanninmu su koya wa’ya’yansu,

6 Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

don tsara na biye su san su, har da’ya’yan da ba a riga an haifa ba, su kuma su faɗa wa’ya’yansu.

7 Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

Ta haka za su dogara ga Allah ba kuwa za su manta da ayyukansa ba amma za su kiyaye umarnansa.

8 Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

Ba za su zama kamar kakanni kakanninsu ba, masu taurinkai da kuma tsara masu tayarwa, waɗanda zukatansu ba su yi biyayya ga Allah ba, waɗanda zukatansu ba su yi aminci ga Allah ba.

9 Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

Mutanen Efraim, ko da yake suna da bakkuna, suka juya da baya a ranar yaƙi;

10 Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

ba su kiyaye alkawarin Allah ba suka kuma ƙi su yi rayuwa ta wurin dokarsa.

11 Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

Suka manta da abin da ya aikata, abubuwan banmamakin da ya nuna musu.

12 Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

Ya yi mu’ujizai a idanun kakanninsu a ƙasar Masar, a yankin Zowan.

13 Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

Ya raba teku ya kuma bi da su ciki; ya sa ruwa ya tsaya daram kamar bango.

14 Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

Ya bishe su da girgije da rana da kuma haske daga wuta dukan dare.

15 Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

Ya tsage duwatsu a cikin hamada ya kuma ba su ruwaye a yalwace kamar tekuna;

16 Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

ya fid da rafuffuka daga dutsen da ya tsaga ya sa ruwa ya gudu kamar koguna.

17 Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

Amma suka ci gaba da yin masa zunubi, suna tayarwa a cikin hamada a kan Mafi Ɗaukaka.

18 Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

Da gangan suka gwada Allah ta wurin neman abincin da suke kwaɗayi.

19 En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

Suka yi magana a kan Allah, suna cewa, “Allah zai iya shimfiɗa tebur a cikin hamada?

20 "Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

Sa’ad da ya bugi dutse, ruwa ya ɓulɓulo, rafuffuka suka yi gudu a yalwace. Amma zai iya ba mu abinci? Zai iya tanada wa mutanensa nama?”

21 Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

Sa’ad da Ubangiji ya ji su, ya yi fushi ƙwarai; wutarsa ta ɓarke a kan Yaƙub, hasalarsa kuwa ta tashi a kan Isra’ila,

22 Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

gama ba su gaskata ga Allah ba ko su dogara ga cetonsa.

23 Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

Duk da haka ya ba da umarni ga sarari a bisa ya kuma buɗe ƙofofin sammai;

24 Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

ya sauko da Manna wa mutanensa don su ci, ya ba su hatsin sama.

25 De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

Mutane suka ci burodin mala’iku; ya aika musu dukan abincin da za su iya ci.

26 Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

Ya saki iskar gabas daga sammai ya kuma saki iskar yamma ta wurin ikonsa.

27 Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

Ya sauko da nama a kansu kamar ƙura, tsuntsaye masu firiya kamar yashi a bakin teku.

28 Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

Ya sa suka sauka a cikin sansaninsu, ko’ina kewaye da tentunansu.

29 Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

Suka ci har suka sami fiye da abin da ya ishe su, gama ya ba su abin da suka yi kwaɗayi.

30 Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

Amma kafin su juyo daga abincin da suka yi kwaɗayi, kai tun ma yana a bakunansu,

31 Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

fushin Allah ya ƙuna a kansu; ya karkashe waɗanda suka fi ƙiba a cikinsu, yana yankan matasan Isra’ila.

32 Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

Duk da haka, suka ci gaba da yin zunubi; duk da abubuwan banmamakinsa, ba su gaskata ba.

33 Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

Saboda haka ya sa kwanakinsu suka ƙare a banza shekarunsu kuma cikin masifa.

34 Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

A duk sa’ad da Allah ya kashe su, sai su neme shi; sukan juyo a natse gare shi.

35 Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

Sun tuna cewa Allah ne Dutsensu, cewa Allah Mafi Ɗaukaka ne Mai fansarsu.

36 Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

Amma sai su yi ta yin masa zaƙin baki, suna masa ƙarya da harsunansu;

37 Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

zukatansu ba sa biyayya gare shi, ba su da aminci ga alkawarinsa.

38 Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

Duk da haka ya kasance mai jinƙai; ya gafarta laifofinsu bai kuwa hallaka su ba. Sau da sau ya janye fushinsa bai kuwa sa fushinsa yă ƙuna ba.

39 Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.

Ya tuna cewa su naman jiki ne kawai, iska mai wucewa da ba ta dawowa.

40 Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

Sau da yawa sun tayar masa a cikin hamada suka kuma ɓata masa rai a jeji!

41 Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

Sau da sau suka riƙa gwada Allah; suka tsokane Mai Tsarki na Isra’ila.

42 Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

Ba su tuna da ikonsa, a ranar da ya fanshe su daga mai danniya,

43 En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

ranar da ya nuna mu’ujizansa a Masar abubuwan banmamakinsa a yankin Zowan ba.

44 Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

Ya mai da kogunansu suka zama jini; ba su iya sha daga rafuffuka ba.

45 Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

Ya aika da tarin ƙudajen da suka cinye su, da kwaɗin da suka wahalshe su.

46 Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

Ya ba da hatsinsu ga fāra, amfanin gonakinsu ga ɗango.

47 Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

Ya lalace inabinsu da ƙanƙara itatuwan al’ul nasu kuma da jaura.

48 Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

Ya miƙa shanunsu ga ƙanƙara, tumakinsu ga aradun tsawa.

49 En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

Ya saki musu fushinsa mai zafi, hasalarsa, zafin rai da kuma ɓacin ransa, ƙungiyar mala’iku masu hallakarwa.

50 Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

Ya shirya hanya wa fushinsa; bai tsare ransu daga mutuwa ba amma ya miƙa su ga annoba.

51 Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

Ya bugi kowane ɗan fari na Masar, mafari ƙarfin mazantakansu a tentunan Ham.

52 Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

Amma ya fitar da mutanensa kamar garke; ya bi da su kamar tumaki ta cikin hamada.

53 Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

Ya bi da su lafiya ƙalau, don kada su ji tsoro; amma teku ya cinye abokan gābansu.

54 Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

Ta haka ya kawo su iyakar ƙasa mai tsarki, zuwa ƙasar tudun da hannunsa na dama ya kame.

55 Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

Ya kori al’ummai a gabansu ya rarraba ƙasashensu gare su a matsayin gādo; ya zaunar da kabilan Isra’ila a gidajensu.

56 Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

Amma suka gwada Allah suka tayar wa Mafi Ɗaukaka; ba su kiyaye ƙa’idodinsa ba.

57 Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

Kamar kakanninsu suka zama marasa biyayya da marasa aminci, marar tabbas kamar tanƙwararren baka.

58 Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

Suka ba shi haushi da masujadansu na kan tudu; suka tayar da kishinsa da gumakansu.

59 God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

Sa’ad da Allah ya ji su, ya yi fushi ƙwarai; ya ƙi Isra’ila gaba ɗaya.

60 Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

Ya yashe tabanakul na Shilo, tentin da ya kafa a cikin mutane.

61 Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

Ya aika da akwatin alkawarin ƙarfinsa zuwa bauta, darajarsa zuwa cikin hannuwan abokin gāba.

62 Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

Ya ba da mutanensa ga takobi; ya yi fushi ƙwarai da gādonsa.

63 Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

Wuta ta cinye matasansu maza,’yan matansu kuma ba su da waƙoƙin aure;

64 Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

aka karkashe firistocinsu, gwaurayensu kuwa ba su iya makoki ba.

65 Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

Sa’an nan Ubangiji ya farka sai ka ce daga barcinsa, kamar yadda mutum kan farka daga buguwar ruwan inabi.

66 Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

Ya kori abokan gābansa; ya sa suka sha madawwamiyar kunya.

67 Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

Sa’an nan ya ƙi tentunan Yusuf, bai zaɓi kabilar Efraim ba;

68 Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

amma ya zaɓi kabilar Yahuda, Dutsen Sihiyona, wanda ya ƙaunaci.

69 Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

Ya gina wurinsa mai tsarki kamar bisa, kamar duniyar da ya kafa har abada.

70 En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

Ya zaɓi Dawuda bawansa ya kuma ɗauke shi daga ɗakin tumaki;

71 En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

daga kiwon tumaki ya kawo shi don yă kuma zama makiyayin mutanensa Yaƙub, na Isra’ila gādonsa.

72 Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!

Dawuda kuwa ya zama makiyayinsu da mutuncin zuciya; da hannuwa masu gwaninta ya bi da su.