Psalmen 78

1 Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

Mit Folk! vend dine Øren til min Lære, bøjer eders Øren til min Munds Tale!

2 Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

Jeg vil oplade min Mund med Ordsprog, jeg vil udgyde mørke Taler fra fordums Tid,

3 Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

dem, som vi have hørt og vide, og vore Fædre have fortalt os.

4 Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

Dette ville vi ikke dølge for deres Børn, for den Slægt, som kommer herefter, men forkynde Herrens megen Pris og hans Styrke og hans underfulde Gerninger, som han har gjort.

5 Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

Han oprettede et Vidnesbyrd i Jakob og satte en Lov i Israel, i hvilken han bød vore Fædre at kundgøre dem for deres Børn,

6 Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

paa det den Slægt, som kom herefter, de Børn, som skulde fødes, kunde vide det, at de kunde staa op og fortælle det for deres Børn,

7 Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

og at de maatte sætte deres Haab paa Gud og ikke glemme Guds Gerninger, men bevare hans Bud;

8 Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

og at de ikke skulde vorde som deres Fædre, en modvillig og genstridig Slægt, en Slægt, som ikke beredte sit Hjerte, og hvis Aand ikke holdt trofast ved Gud.

9 Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

Efraims Børn vare rustede Bueskytter, men svigtede paa Stridens Dag.

10 Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

De holdt ikke Guds Pagt og vægrede sig ved at vandre i hans Lov.

11 Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

Og de glemte hans Gerninger og hans underfulde Ting, som han havde ladet dem se.

12 Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

For deres Fædre havde han gjort Undere i Ægyptens Land, paa Zoans Mark.

13 Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

Han adskilte Havet og lod dem gaa igennem og optaarnede Vandet som en Dynge.

14 Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

Og han ledede dem om Dagen ved Skyen og den ganske Nat ved Ildens Lys.

15 Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

Han kløvede Klipper i Ørken og gav dem at drikke som af store Dyb.

16 Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

Og han lod Bække strømme frem af Klippen og lod Vand rinde ned som Floder.

17 Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

Men de bleve endnu ved med at synde imod ham, med at være genstridige imod den Højeste i Ørken.

18 Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

Og de fristede Gud i deres Hjerte, saa at de begærede Mad for deres Lyst.

19 En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

Og de talte imod Gud; de sagde: Mon Gud kan berede et Bord i Ørken?

20 "Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

Se, han har slaget Klippen, saa at der flød Vand, og Bækkene løb over; mon han og kan give Brød; mon han kan skaffe Kød for sit Folk?

21 Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

Derfor, da Herren hørte det, blev han fortørnet; og en Ild optændtes imod Jakob, og en Vrede opkom imod Israel,

22 Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

fordi de ikke troede paa Gud og ikke forlode sig paa hans Frelse.

23 Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

Og han bød Skyerne heroventil og oplod Himlenes Døre.

24 Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

Og han lod Man regne paa dem til at æde og gav dem Himmelkorn.

25 De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

Hver aad de stærkes Brød; han sendte dem Mad til Mættelse.

26 Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

Han lod Østenvejr fare frem under Himmelen og førte Søndenvejr frem ved sin Styrke.

27 Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

Og han lod Kød regne ned over dem som Støv og flyvende Fugle som Havets Sand.

28 Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

Og han lod dem falde midt i sin Lejr, trindt omkring sine Boliger.

29 Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

Og de aade og bleve saare mætte; han tilførte dem det, som de havde faaet Lyst til.

30 Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

De havde ikke styret deres Lyst, deres Mad var endnu i deres Mund:

31 Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

Da opsteg Guds Vrede imod dem, og han ihjelslog nogle iblandt de kraftigste af dem; og han nedslog de unge Mænd i Israel.

32 Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

Med alt det syndede de endnu og troede ikke paa hans underfulde Gerninger.

33 Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

Derfor lod han deres Dage svinde hen i Forfængelighed og deres Aar i Forskrækkelse.

34 Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

Naar han slog dem ihjel, da søgte de ham, og de vendte om og søgte Gud aarle.

35 Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

Og de kom i Hu, at Gud var deres Klippe, og Gud, den Højeste, deres Genløser.

36 Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

Men de talte slesk for ham med deres Mund og løj for ham med deres Tunger.

37 Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

Men deres Hjerte var ikke fast med ham, og de bleve ikke bestandige i hans Pagt.

38 Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

Dog, han er barmhjertig, han soner Misgerning og fordærver ikke; han vendte sin Vrede mangfoldige Gange bort fra dem og lod ej sin Harme helt bryde frem.

39 Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.

Og han kom i Hu, at de vare Kød, et Aandepust, som farer hen og ej kommer tilbage.

40 Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

Hvor tit vare de genstridige imod ham i Ørken, bedrøvede ham i de øde Steder.

41 Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

Og de fristede Gud paany og mestrede den Hellige i Israel.

42 Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

De kom ikke hans Haand i Hu paa den Dag, da han udløste dem af Nød;

43 En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

da han satte sine Tegn i Ægypten og sine Undere paa Zoans Mark;

44 Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

da han forandrede deres Floder til Blod og deres Strømme, saa at de ikke kunde drikke af dem;

45 Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

og han sendte alle Haande Utøj paa dem, som aad dem, og Frøer, som voldte dem Fordærvelse;

46 Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

og han gav Kornormen deres Grøde og Græshoppen deres Arbejde;

47 Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

han slog deres Vintræer med Hagelen og deres Morbærtræer med Isstykker;

48 Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

og han overantvordede deres Dyr til Hagelen og deres Kvæg til Lynene;

49 En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

han sendte sin grumme Vrede paa dem, Harme og Fortørnelse og Angest, en Sending af Ulykkesbud;

50 Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

han banede Vej for sin Vrede, han sparede ikke deres Sjæl fra Døden, og han overantvordede deres Liv til Pesten;

51 Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

og han slog alle førstefødte i Ægypten, Kraftens Førstegrøde i Kams Telte;

52 Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

men sit Folk lod han drage ud som Faareflokken og førte dem i Ørken som Hjorden;

53 Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

og han ledede dem tryggelig, at de ikke flygtede; men Havet skjulte deres Fjender.

54 Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

Og han førte dem til sin Helligheds Landemærke, til dette Bjerg, som hans højre Haand havde forhvervet;

55 Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

og han uddrev Hedningerne for deres Ansigt og lod disses Land tilfalde dem som Arvedel; og han lod Israels Stammer bo i deres Telte.

56 Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

Men de fristede Gud, den Højeste, og vare genstridige imod ham og agtede ikke paa hans Vidnesbyrd.

57 Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

Og de vendte sig bort og bleve troløse som deres Fædre, de sloge tilbage som en falsk Bue.

58 Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

Og de opirrede ham ved deres Høje og gjorde ham nidkær ved deres udskaarne Billeder.

59 God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

Der Gud det hørte, da blev han fortørnet, og han foragtede Israel saare.

60 Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

Han forlod Boligen i Silo, det Paulun, som han havde sat til at bo udi iblandt Menneskene.

61 Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

Og han gav sin Magt i Fangenskab og sin Herlighed i Fjendens Haand.

62 Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

Og han overantvordede sit Folk til Sværd og fortørnedes paa sin Arv.

63 Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

Ild fortærede deres unge Mandskab, og deres Jomfruer fik ingen Brudesang.

64 Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

Deres Præster faldt for Sværdet, og deres Enker begræd dem ikke.

65 Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

Da opvaagnede Herren som en sovende, som en Helt, der jubler af Vin.

66 Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

Og han slog sine Fjender tilbage, han gjorde dem en evig Skam.

67 Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

Og han forkastede Josefs Telt og udvalgte ikke Efraims Stamme;

68 Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

men han udvalgte Judas Stamme, Zions Bjerg, som han elskede.

69 Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

Og han byggede sin Helligdom lig Højderne, lig Jorden, hvilke han har grundfæstet evindelig.

70 En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

Og han udvalgte David, sin Tjener, og tog ham fra Faarestierne;

71 En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

fra Faarene, som gave Die, lod han ham komme at vogte Jakob sit Folk og Israel sin Arv.

72 Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!

Og han vogtede dem efter sit Hjertes Oprigtighed og ledede dem med forstandig Haand.