Psalmen 78

1 Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

Vyučující, Azafovi. Pozoruj, lide můj, zákona mého, nakloňte uší svých k slovům úst mých.

2 Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

Otevru v podobenství ústa svá, vypravovati budu přípovídky starobylé.

3 Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

Co jsme slýchali i poznali, a co nám otcové naši vypravovali,

4 Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

Nezatajíme toho před syny jejich, kteříž budoucím potomkům svým vypravovati budou chvály Hospodinovy, ano i moc jeho a divné skutky jeho, kteréž činil.

5 Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

Neboť jest vyzdvihl svědectví v Jákobovi, a zákon vydal v Izraeli, což přikázal otcům našim, aby v známost uvodili synům svým,

6 Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

Aby to poznal věk potomní, synové, kteříž se zroditi měli, a ti povstanouce, aby vypravovali dítkám svým,

7 Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

Aby pokládali v Bohu naději svou, a nezapomínali se na skutky Boha silného, ale ostříhali přikázaní jeho,

8 Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

Aby nebývali jako otcové jejich, pokolení zpurné a protivné, národ, kterýž nenapravil srdce svého, a nebyl věrný Bohu silnému duch jeho.

9 Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

Jako synové Efraim zbrojní, ač uměle z lučiště stříleli, však v čas boje zpět se obrátili,

10 Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

Nebo neostříhali smlouvy Boží, a v zákoně jeho zpěčovali se choditi.

11 Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

Zapomenuli se na činy jeho, a na divné skutky jeho, kteréž jim ukázal.

12 Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

Před otci jejich činil divy v zemi Egyptské, na poli Soan.

13 Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

Rozdělil moře, a převedl je; učinil, aby stály vody jako hromada.

14 Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

Vedl je ve dne v oblace, a každé noci v jasném ohni.

15 Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

Protrhl skály na poušti, a napájel je jako z propastí velikých.

16 Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

Vyvedl potoky z skály, a učinil, aby vody tekly jako řeky.

17 Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

A však vždy přičíněli hříchů proti němu, a popouzeli Nejvyššího na poušti.

18 Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

A pokoušeli Boha silného v srdci svém, žádajíce pokrmu podlé líbosti své.

19 En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

A mluvili proti Bohu, řkouce: Zdaliž bude moci Bůh silný připraviti stůl na této poušti?

20 "Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

Aj, udeřilť jest v skálu, a tekly vody, a řeky se rozvodnily. Zdali také bude moci dáti chleba? Zdali nastrojí masa lidu svému?

21 Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

A protož uslyšav Hospodin, rozhněval se, a oheň zažžen jest proti Jákobovi, a prchlivost vstoupila na Izraele,

22 Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

Proto že se nedověřili Bohu, a neměli naděje v spasení jeho,

23 Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

Ačkoli rozkázal oblakům shůry, a průduchy nebeské otevřel,

24 Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

A dštil na ně mannou ku pokrmu, a obilé nebeské dával jim.

25 De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

Chléb mocných jedl člověk, seslal jim pokrmů do sytosti.

26 Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

Obrátil vítr východní u povětří, a přivedl mocí svou vítr polední.

27 Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

I dštil na ně masem jako prachem, a ptactvem pernatým jako pískem mořským.

28 Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

Spustil je do prostřed vojska jejich, a všudy vůkol stanů jejich.

29 Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

I jedli, a nasyceni jsou hojně, a dal jim to, čehož žádali.

30 Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

Ještě nevyplnili žádosti své, ještě pokrm byl v ústech jejich,

31 Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

A v tom prchlivost Boží připadla na ně, a zbil tučné jejich, a přední Izraelské porazil.

32 Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

S tím se vším vždy ještě hřešili, a nevěřili předivným skutkům jeho.

33 Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

A protož dopustil na ně, že marně skonali dny své, a léta svá s chvátáním.

34 Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

Když je hubil, jestliže ho hledali, a zase k Bohu silnému hned na úsvitě se navraceli,

35 Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

Rozpomínajíce se na to, že Bůh byl skála jejich, a Bůh silný nejvyšší vykupitel jejich:

36 Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

(Ačkoli mu s pochlebenstvím mluvili ústy svými, a jazykem svým lhali jemu.

37 Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

A srdce jejich nebylo upřímé před ním, aniž se věrně měli v smlouvě jeho),

38 Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

On jsa milosrdný, odpouštěl nepravosti jejich, a nezahladil jich; častokrát odvracel hněv svůj, a nevzbuzoval vší zůřivosti své.

39 Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.

Nebo pamatoval, že jsou tělo, vítr, kterýž odchází, a nenavracuje se zase.

40 Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

Kolikrát jsou ho dráždili na poušti, a k bolesti přivodili na pustinách.

41 Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

Týž i týž navracujíce se, pokoušeli Boha silného, a svatému Izraelskému cíle vyměřovali.

42 Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

Nepamatovali na moc jeho, a na ten den, v kterémž je vysvobodil z ssoužení,

43 En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

Když činil v Egyptě znamení svá, a zázraky své na poli Soan,

44 Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

Když obrátil v krev řeky a potoky jejich, tak že jich píti nemohli.

45 Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

Dopustil na ně směsici žížal, aby je žraly, a žáby, aby je hubily.

46 Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

A dal chroustům úrody jejich, a úsilí jejich kobylkám.

47 Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

Stloukl krupami réví jejich, a stromy fíkové jejich ledem.

48 Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

Vydal krupobití na hovada jejich, a na dobytek jejich uhlí řeřavé.

49 En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

Poslal na ně prchlivost hněvu svého, rozpálení, zůřivost i ssoužení, dopustiv na ně anděly zlé.

50 Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

Uprostrannil stezku prchlivosti své, neuchoval od smrti duše jejich, ano i na hovada jejich mor dopustil.

51 Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

A pobil všecko prvorozené v Egyptě, prvotiny síly v staních Chamových.

52 Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

Ale lid svůj vyvedl jako ovce, a vodil se s nimi jako s stádem po poušti.

53 Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

Vodil je v bezpečnosti, tak že nestrašili, nepřátely pak jejich přikrylo moře,

54 Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

Až je přivedl ku pomezí svatosti své, na horu tu, kteréž dobyla pravice jeho.

55 Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

Vyhnav před tváří jejich národy, způsobil to, aby jim na provazec dědictví jejich přišli, a aby přebývala v staních jejich pokolení Izraelská.

56 Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

Však vždy předce pokoušeli a dráždili Boha nejvyššího, a svědectví jeho neostříhali.

57 Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

Ale zpět odšedše, převráceně činili, jako i předkové jejich; uchýlili se jako mylné lučiště.

58 Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

Nebo popouzeli ho výsostmi svými, a rytinami svými k horlení přivedli jej.

59 God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

Slyšel Bůh, a rozhněval se, a u velikou ošklivost vzal Izraele,

60 Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

Tak že opustiv příbytek v Sílo, stánek, kterýž postavil mezi lidmi,

61 Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

Vydal v zajetí sílu svou, a slávu svou v ruce nepřítele.

62 Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

Dal pod meč lid svůj, a na dědictví své se rozhněval.

63 Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

Mládence jeho sežral oheň, a panny jeho nebyly chváleny.

64 Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

Kněží jejich od meče padli, a vdovy jejich neplakaly.

65 Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

Potom pak procítil Pán jako ze sna, jako silný rek, kterýž po víně sobě vykřikuje.

66 Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

A ranil nepřátely své po zadu, a u věčné pohanění je vydal.

67 Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

Ačkoli pak pohrdl stánkem Jozefovým, a pokolení Efraimova nevyvolil,

68 Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

Však vyvolil pokolení Judovo, horu Sion, kterouž zamiloval.

69 Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

A vystavěl sobě, jako hrad vysoký, svatyni svou, jako zemi, kterouž utvrdil na věky.

70 En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

A vyvolil Davida služebníka svého, vzav jej od chlévů stáda.

71 En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

Když chodil za ovcemi březími, zavedl jej, aby pásl Jákoba, lid jeho, a Izraele, dědictví jeho.

72 Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!

Kterýž pásl je v upřímnosti srdce svého, a zvláštní opatrností rukou svých vodil je.