Psalmen 78
1 Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;
Asaph kah Hlohlai Ka pilnam aw ka olkhueng he hnatun uh lah. Ka ka lamkah olthui dongah na hna hooi uh lah.
2 Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!
Hlamat lamkah olkael te ka ka dongkah neh ka ong vetih ka thaa dae ni.
3 Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,
Tekah te n'yaak uh tih m'ming uh vanbangl a a pa rhoek loh mamih taengah han thui uh.
4 Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.
BOEIPA koehnah, a tlungalnah neh khobaerhambae a saii te, aka thui rhoek loh a ca rhoek lamkah hmailong cadilcahma taengah khaw phah uh boel sih.
5 Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,
Jakob ham laipainah a khueng tih Israel dongah olkhueng la a ling te ni a ca rhoek taengah patoeng ming sak ham a pa rhoek a uen.
6 Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.
Te daengah ni caldilcahma loh a ming uh eh. Hmailong ah a cun camoe rhoek long khaw a thoh uh puei vetih a ca rhoek taengah a tae pa eh.
7 Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;
Te vaengah a uepnah khaw Pathen pum ah a khueh uh vetih Pathen kah khoboe te hnilh uh mah pawh. A olpaek khaw a kueinah uh.
8 Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.
A napa rhoek bangla thinthah neh hlang koek cadil, a lungbuei aka cikngae pawt tih a mueihla loh Pathen aka tangnah mueh cadil la om uh pawt sue.
9 Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.
Liv a aka muk tih aka kaap Ephraim ca rhoek khaw caemrhal tue vaengah a hnuk la bung uh.
10 Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.
Pathen kah paipi te ngaithuen uh pawt tih a olkhueng neh pongpa ham khaw a aal uh.
11 Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.
Te dongah amah kah bibi neh khobaerhambae amih a tueng te a hnilh uh.
12 Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:
Egypt kho Zoan hmuen kah a napa rhoek mikhmuh ah khobaerhambae a saii pah.
13 Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.
Tuitunli te a phih pah tih amih a kat puei vaengah tui khaw som bangla pai.
14 Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.
Te phoeiah amih te khothaih ah cingmai neh khoyin puet te hmai vang neh a mawt.
15 Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;
Khosoek ah lungpang rhoek te a hep pah tih tuidung bangla muep a tul.
16 Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.
Thaelpang khuikah tuicip a thoeng sak tih tuiva tui bangla a hlawn.
17 Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;
Tedae rhamrhae ah Khohni te a koek uh tih a taengah tholh ham koep a koei uh.
18 Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.
Amih kah hinglu dongah caak a hoe uh te khaw a thinko neh Pathen ni a noemcai uh.
19 En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"
Pathen taengah khaw, “Khosoek khuiah caboei phaih ham Pathen te coeng thai aya?
20 "Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"
Lungpang a boh tih tui a phuet vaengah soklong la long coeng ke. A pilnam ham buh khaw a paek thai vetih maeh a tael pah venim?,” a ti uh tih a thui uh.
21 Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:
BOEIPA loh a yaak vaengah a paan tih Jakob te hmai neh a kolh. Israel taengah khaw thintoek a khuen bal.
22 Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.
Pathen te tangnah uh pawt tih Boeipa kah khangnah dongah a pangtung uh pawt dongah ni.
23 Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;
Tedae a sokah khomong te a uen tih vaan thohkhaih rhoi te a ong.
24 Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:
Te dongah amih kah a cak ham manna a tlan sak tih amih te vaan cangpai a paek.
25 De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.
Hlang loh rhaelnu buh a caak tih lampu khaw amih ham kodam la a thak pah.
26 Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:
Vaan lamkah kanghawn a hlah tih a sarhi neh tuithim yilh khaw a thawn.
27 Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;
Te dongah maeh loh laipi bangla, vaa mul long khaw tuitunli kah laivin bangla amih soah tlan tih,
28 Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.
a dap kaepvai kah a lambong lakli ah a hlak pah.
29 Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;
Te dongah a caak uh tih muep cung uh. Amih kah ngaihlihnah vanbangla amih te a paek.
30 Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,
A ka dongah caak a paem uh pueng akhaw amamih kah hoehhamnah te kholong uh tak pawh.
31 Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.
Te dongah Pathen thintoek amih taengla pai. Te vaengah amih khuikah thaomthathueng rhoek te a ngawn tih Israel cadongcaloe rhoek te a tulh.
32 Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.
Te boeih khui lamkah tholh uh bal pueng tih Boeipa kah khobaerhambae te tangnah uh pawh.
33 Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.
Te dongah amih kah khohnin loh a honghi la, a kum khaw lungmitnah neh thok.
34 Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.
Amih te a ngawn van daengah ni Boeipa te a tlap uh. Mael uh tih Pathen a toem uh.
35 Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,
Te daengah amih kah lungpang Pathen neh amih aka tlan Khohni Pathen te a ngaidam uh.
36 Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.
Tedae amah te a ka neh a hloih uh tih a lai neh a taengah laithae uh.
37 Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.
Amih kah lungbuei te khaw Boeipa taengah hong pawt tih a paipi te tangnah uh pawh.
38 Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:
A thinphoei lothaesainah khaw a dawth tih amih te phae pawh. Te dongah a thintoek khaw puet a hnop tih a kosi khaw boeih sah pawh.
39 Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.
Amih te pumsa lah om tih yilh loh a khum phoeiah ha mael pawt te khaw a poek.
40 Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;
Khosoek ah Boeipa mat a koek uh vanbangla khopong ah Boeipa te a noih uh.
41 Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?
Te dongah Pathen te koekthoek a noemcai uh tih Israel kah hlang Cim te a phen uh.
42 Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.
Rhal khui lamkah Boeipa kut loh amih a lat khohnin te poek uh pawh.
43 En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!
Amah kah miknoek te Egypt ah, kopoekrhai hno khaw Zoan hmuen ah a tueng sak.
44 Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;
A sokko khaw thii la a poeh sak tih tuicip kangna khaw o uh thai pawh.
45 Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.
Amih aka yok ham pil neh amih aka phae ham bukak khaw a hlah pah.
46 Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;
A cangthaih te phol taengla, a thaphu khaw kaisih taengla a paek pah.
47 Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;
Amih kah misur te rhael neh, a thaihae khaw tlansing neh a ngawn pah.
48 Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.
A rhamsa te rhael taengla, a boiva khaw rhaekhmai taengla a uup pah.
49 En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:
A thintoek thinsa kah a thinpom khaw, yoethae puencawn rhoi at kah kosi neh citcai te khaw amih taengah a sah.
50 Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.
A thintoek ham a hawn a saelh coeng. Amih kah hinglu te dueknah lamkah khaw hnaih pawh. Te dongah a hingnah te duektahaw taengla a paek pah.
51 Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.
Egypt kah caming boeih neh Ham dap kah thahuem tanglue te a ngawn pah.
52 Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;
Tedae a pilnam te boiva bangla a khuen tih khosoek khuiah tuping bangla a hmaithawn.
53 Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.
Amih te ngaikhuek la a mawt tih rhih uh pawt dae a thunkha rhoek te tuitunli loh a khuk.
54 Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.
Te dongah amah kah bantang kut neh a men tlang cim khorhi la amih te a khuen.
55 Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.
Namtom rhoek te amih hmai lamkah a haek pah tih rho la rhilong te a suem pah. Te dongah Israel koca loh amih kah dap ah kho a sakuh.
56 Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.
Tedae Khohni Pathen te a noemcai uh tih a koek uh, a olphong khaw khoem uh pawh.
57 Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;
A napa rhoek bangla balkhong uh tih hnukpoh uh. Lii a pawl la poeh uh.
58 Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.
A hmuensang neh Boeipa a veet uh tih a mueidaep neh a thatlai sakuh.
59 God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:
Pathen loh a yaak vaengah lungoe tih Israel te rhep a hnawt.
60 Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;
Te dongah Shiloh pohmuen neh hlang lakli kah a khueh dap te a phap sut.
61 Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.
A sarhi te tamna la, a thangpomnah khaw rhal kut khuila a paek pah.
62 Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:
A pilnam te cunghang taengla a tloeng tih a rho taengah khaw lungoe.
63 Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;
Tongpang rhoek te hmai loh a hlawp dongah oila rhoek thangthen uh pawh.
64 Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.
A khosoih rhoek te cunghang dongah cungku uh tih a nuhmai rhoek khaw rhap uh pawh.
65 Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:
Te vaengah Boeipa loh aka ip muelh bangla, misurtui neh aka tamhoe hlangrhalh bangla haenghang.
66 Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.
A rhal rhoek te tloep a tloek tih amih te kumhal kokhahnah la a khueh.
67 Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!
Joseph kah dap khaw a hnawt tih Ephraim kah mancai te a tuek tloe moenih.
68 Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;
Tedae a lungnah Zion tlang kah Judah mancai te a tuek.
69 Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.
Te dongah a rhokso te a sang la a sak tih kumhal due diklai bangla a suen.
70 En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,
A sal David te a tuek dongah boiva vongup lamkah a loh.
71 En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.
A pilnam Jakob neh a rho Israel te luem puei ham ni anih te cacun hnuk lamkah a khuen.
72 Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!
Te dongah a thinko neh amih te a luem puei tih, a kut kah a lungcuei neh a mawt.
