< Psalmen 77 >
1 Voor muziekbegeleiding; voor Jedoetoen. Een psalm van Asaf. Luide roep ik tot Jahweh; Luide tot God, opdat Hij mij hore!
Для дириґента хору. Для Єдуту́на. Псалом Асафів. Мій голос до Бога, — й я кли́кати буду, мій голос до Бога, — й почує мене!
2 Overdag zoek ik in mijn benauwdheid den Heer, ‘s Nachts strekken mijn handen zich uit, onvermoeid.
В день недолі моєї шукаю я Господа, до Нього рука моя ви́тягнена вночі й не зомлі́є, не хоче душа моя бути поті́шена:
3 Mijn ziel weigert troost: denk ik aan God, ik moet kreunen; Peins ik na, mijn geest is verslagen.
згадаю про Бога й зідха́ю, розважа́ю — й мій дух омліва́є! (Се́ла)
4 Ik kan mijn ogen niet sluiten, En van onrust niet spreken.
Ти де́ржиш пові́ки оче́й моїх, я побитий і не говорю́.
5 Ik denk aan de oude dagen terug, En herinner me weer de vroegere jaren;
Пригадую я про дні давні, про роки відві́чні,
6 Ik lig er ‘s nachts over te peinzen, Te klagen, en in mijn gedachten te tobben.
свою пісню вночі я прига́дую, говорю́ з своїм серцем, а мій дух розважа́є:
7 Zou de Heer dan voor altijd verstoten, En nooit genadig meer zijn;
Чи навіки покине Господь, і вже більш не вподо́бає?
8 Zou zijn liefde voorgoed zijn verdwenen, Zijn belofte verbroken, die Hij deed van geslacht tot geslacht;
Чи навіки спини́лася милість Його́? Чи скінчи́лося слово Його в рід і рід?
9 Zou God zijn vergeten, Zich te ontfermen, Of in zijn toorn zijn hart hebben gesloten?
Чи Бог ми́лувати позабу́в? Чи гнівом замкнув Він Своє милосе́рдя? (Се́ла)
10 Maar ik sprak: Neen, dìt werp ik ver van mij af, Dat de hand van den Allerhoogste veranderd zou zijn!
І промовив був я: „То стражда́ння моє — переміна прави́ці Всевишнього“.
11 Ik dacht dus aan uw daden, o Jahweh, Dacht terug aan uw vroegere wonderen;
Пригада́ю я вчинки Господні, як чудо Твоє я згадаю відда́вна,
12 Peinsde over al uw werken, Overwoog, wat door U is verricht.
і буду я ду́мати про кожен Твій чин, і про вчинки Твої опові́м!
13 Ja, uw weg was heilig, o God; Welke God was ontzaglijk als Jahweh!
Боже, — святая доро́га Твоя, котри́й бог великий, як Бог наш?
14 Gij waart de God, die wonderen wrochtte, En uw macht aan de heidenen toonde!
Ти Той Бог, що чу́да вчиняє, Ти ви́явив силу Свою між наро́дами,
15 Gij hebt door uw arm uw volk verlost, De zonen van Jakob en Josef!
Ти ви́зволив люд Свій раме́ном, — синів Якова й Йо́сипа! (Се́ла)
16 De wateren zagen U, o God, De wateren zagen U en beefden, Zelfs de zeeën begonnen te rillen;
Тебе бачили води, о Боже, Тебе бачили во́ди — й тремтіли, затряслися й безо́дні.
17 De wolken goten stromen neer, Het zwerk daverde en dreunde, Langs alle kant vlogen uw schichten rond.
Лила́ся струмко́м вода з хмар, тучі ви́дали грім, тако́ж там і сям Твої стрі́ли літали.
18 Uw donder kraakte en rolde, Uw bliksems verlichtten de wereld, De aarde rilde en beefde!
Гуркіт грому Твого на небесному колі, й блискавки́ освіти́ли вселе́нну, тремті́ла й трясла́ся земля!
19 Uw weg liep midden door de zee, Uw pad door onstuimige wateren; Toch bleven uw sporen onzichtbaar!
Через море доро́га Твоя, а сте́жка Твоя — через во́ди великі, і не видно було́ Твоїх стіп.
20 Zo hebt Gij uw volk als schapen geleid, Door de hand van Moses en Aäron!
Ти прова́див наро́д Свій, немов ту ота́ру, рукою Мойсея та Ааро́на.