Psalmen 74

1 Een leerdicht van Asaf. O God, waarom zoudt Gij ons voor altijd verstoten, Zou uw toorn blijven woeden tegen de kudde uwer weide?

Gud! hvorfor har du forkastet os evindelig; din Vrede ryger imod din Græsgangs Hjord.

2 Gedenk toch uw volk, dat Gij U eens hebt verworven, De stam, die Gij hebt verlost als uw erfdeel, De Sionsberg, Die Gij U tot woonplaats verkoost!

Kom din Menighed i Hu, som du forhvervede i fordums Tid, som du genløste, til at være din Arvs Stamme, dette Zions Bjerg, som du bor paa.

3 Ach, richt toch uw schreden naar de onherstelbare puinen; Heel het heiligdom is door den vijand vernield.

Opløft dine Trin til de evigt ødelagte Steder; Fjenden har handlet ilde med alting i Helligdommen.

4 Uw haters joelden in uw heilige tent, En hebben er hun banieren geplant.

Dine Modstandere have brølet midt i din Forsamling, de have sat deres Tegn op til Tegn.

5 Ze hakten de friezen boven de ingangen stuk, Zoals een bijl in het kreupelhout woedt.

Det ser ud, som naar een hæver Økserne højt imod Træets tætte Grene.

6 Ze hebben het drijfwerk in stukken geslagen, Met bijl en houweel het vernield;

Og nu de Ting, som vare derudi af udskaaret Arbejde, dem have de sønderslaaet med Økser og Hamre.

7 Uw heiligdom in brand gestoken, De woonplaats van uw Naam tot de grond toe ontwijd.

De have sat Ild paa din Helligdom, de have vanhelliget dit Navns Bolig, lige til Jorden.

8 Ze zeiden: "Wij zullen alles verwoesten, Alle godshuizen verbranden door ‘t hele land!"

De have sagt i deres Hjerte: Lader os kue dem tilsammen; de have opbrændt alle Guds Forsamlingshuse i Landet.

9 Wij zien geen voortekens meer, en er is geen profeet, Niemand onder ons, die kan zeggen: Hoelang nog!

Vi se ikke vore egne Tegn; der er ingen Profet ydermere og ingen hos os, som ved, hvor længe det skal vare.

10 Ja, hoelang nog, o God, zal de vijand U honen, De vijand maar altijd uw Naam blijven lasteren?

Gud! hvor længe skal Modstanderen forhaane, skal Fjenden foragte dit Navn evindelig?

11 Waarom trekt Gij uw hand van ons terug, En houdt Gij uw rechter in uw boezem verborgen?

Hvorfor drager du din Haand, din højre Haand tilbage? Tag den ud fra din Barm, ødelæg dem!

12 Gij zijt toch van ouds onze Koning, o God, Die op aarde altijd de zege bevocht:

Gud er dog min Konge fra fordums Tid, som skaber Frelse midt paa Jorden.

13 Gij hebt de zee opgezweept door uw kracht, Op het water de schedels der draken verpletterd;

Du adskilte Havet med din Styrke, du sønderbrød Havuhyrernes Hoveder i Vandene.

14 Gij hebt Liwjatan zijn koppen verbrijzeld, En hem een prooi der jakhalzen gemaakt.

Du knuste Leviathans Hoveder, du gav Folket i Ørken den til Spise.

15 Gij liet bronnen en beken ontspringen, Maar eeuwige stromen verdrogen.

Du lod Kilde og Bæk bryde frem, du udtørrede de altid rindende Floder.

16 Door U kwam de dag, door U kwam de nacht, Gij hebt de maan en de zon haar plaatsen bereid.

Dagen hører dig til, Natten hører dig ogsaa til, du har beredt Lys og Sol.

17 Gij hebt al de grenzen der aarde gesteld, Zomer en winter, Gij hebt ze gemaakt!

Du har sat alle Jordens Grænser; Sommer og Vinter, dem har du beskikket.

18 Denk aan dit alles, o Jahweh, als de vijand blijft honen, Een waanzinnig volk uw Naam blijft lasteren!

Kom dette i Hu: Fjenden forhaanede Herren, og et Folk af Daarer foragtede dit Navn.

19 Geef, die U loven, niet prijs aan de beesten, En vergeet uw ongelukkigen niet voor altoos.

Giv ikke vilde Dyr din Turteldues Sjæl, glem ikke dine elendiges Liv evindelig!

20 Zie neer op uw verbond, en houd het gestand: Het rampzalige Land is een oord van verdrukking!

Se til Pagten; thi Jordens mørke Steder ere fulde af Volds Boliger.

21 Laat de vertrapte niet onverhoord gaan, Maar de verdrukte en arme uw Naam verheerlijken.

Lad den ringe ikke vende beskæmmet tilbage, lad den elendige og fattige love dit Navn!

22 Sta op, o God, en verdedig uw zaak, Gedenk, hoe die dwazen U steeds blijven honen;

Gud! gør dig rede, udfør din Sag; kom din Forhaanelse i Hu, som dig sker af Daaren den ganske Dag.

23 Vergeet het geschreeuw van uw vijanden niet, Het geloei van uw haters, dat altijd maar raast!

Glem ikke dine Fjenders Røst, dine Modstanderes Bulder, som stiger altid op.