Psalmen 69

1 Voor muziekbegeleiding; op de wijze: "De leliën." Van David. Red mij, o God! Want het water staat aan mijn lippen;

En Psalm Davids, om roserna, till att föresjunga. Gud, hjelp mig, ty vatten går allt intill mina själ.

2 Ik zink in een modderpoel weg, En voel geen grond meer onder de voeten; Ik ben in peilloze wateren geraakt, En de stroom sleurt mij mee.

Jag sjunker ned i djup dy, der ingen botten uti är; jag är kommen i djup vatten, och floden vill fördränka mig.

3 Ik ben afgemat van mijn schreien en schor is mijn keel; Mijn ogen staan mat van het staren naar God.

Jag hafver ropat mig tröttan, min hals är hes, synen förgås mig; att jag så länge måste bida efter min Gud.

4 Talrijker dan de haren op mijn hoofd, zijn zij, die mij onverdiend haten. Talrijker dan mijn beenderen, die mij bestrijden zonder enige grond; En wat ik niet heb geroofd, Vordert men nog van mij terug.

De som mig utan skuld hata, äro flere än jag håren på hufvudet hafver; de som mig med oskäl förfölja och förderfva, äro mägtige; jag måste betala det jag intet röfvat hade.

5 Gij zoudt het weten, o God, als ik iets dwaas had gedaan, En als ik schuld had, was het U niet verborgen!

Gud, du vetst min galenskap, och mina skulder äro dig intet förskylda.

6 Laat dus in mij niet worden beschaamd, Die op U hopen, Heer, Jahweh der heirscharen; In mij niet te schande worden, Die U zoeken, Israëls God!

Låt dem icke på mig till skam komma, som dig förbida, Herre, Herre Zebaoth; låt dem icke till blygd komma, som dig söka, Israels Gud.

7 Neen, om Uwentwil moet ik schande verduren, En bedekt het schaamrood mijn gelaat!

Ty för dina skuld lider jag försmädelse; mitt ansigte är fullt med blygd.

8 Ik ben een vreemdeling voor mijn broeders geworden, Een onbekende voor de zonen mijner moeder:

Jag är minom brödrom främmande vorden, och okänd mins moders barnom.

9 Want de ijver voor uw huis heeft mij verteerd, Op mij valt de smaad van hen, die U smaden.

Ty dins hus nitälskan uppfräter mig, och deras försmädelser, som dig häda, falla uppå mig.

10 Als ik ween, en mij door vasten kastijd, Wordt het mij tot schande gerekend;

Och jag gret, och fastade bitterliga; och man begabbade mig dertill.

11 Trek ik het boetekleed aan, Men gaat er mee spotten;

Jag drog en säck uppå; men de gjorde der lek af.

12 Die in de poort zitten, praten over mij, En de slempers maken er liedjes op.

De som i porten sitta, tassla om mig, och i dryckenskap qväder man om mig.

13 Maar tot U richt ik mijn bede, o Jahweh, In de tijd der genade, o God. Verhoor mij om uw grote ontferming, En om de trouw van uw hulp;

Men jag beder, Herre, till dig, i behagelig tid; Gud, efter dina stora godhet, hör mig med dine trofasta hjelp.

14 Red mij uit de modderpoel en laat mij er niet in verzinken; Verlos mij, en trek mij uit de diepe wateren omhoog!

Upptag mig utu träcken, att jag icke nedersjunker; att jag må frälst varda ifrå mina hatare, och utu de djupa vatten;

15 Laat de watervloed mij niet overstelpen, de kolken verzwelgen, De afgrond zijn mond niet boven mij sluiten.

Att vattufloden icke fördränker mig, och djupet icke uppsluker mig, och gapet på gropene icke igentäppes öfver mig.

16 Red mij, Jahweh, naar de goedertierenheid uwer genade, En zie op mij neer naar uw grote ontferming;

Hör mig, Herre, ty din godhet är tröstelig. Vänd dig till mig efter dina stora barmhertighet;

17 Verberg uw aanschijn niet voor uw dienaar, Verhoor mij spoedig, want het is mij bang om het hart!

Och bortgöm icke ditt ansigte för dinom tjenare; ty mig är ångest. Hör mig snarliga.

18 Wees mij nabij, en kom mij te hulp, Verlos mij om wille van mijn vijand!

Nalka dig till mina själ, och förlossa henne; förlossa mig för mina fiendars skull.

19 Gij kent toch mijn smaad, mijn schaamte en schande, En al mijn verdrukkers staan U voor ogen;

Du vetst min försmädelse, skam och blygd; alle mine fiender äro för dig.

20 Gij weet, hoe de smaad mij het hart heeft gebroken, En hoe vertwijfeld ik ben. Ik wachtte op een, die medelijden had, maar er was er geen, Op troosters, maar ik vond ze niet.

Försmädelse bråkar mig hjertat sönder, och kränker mig; jag vänter, att någor ville varkunna sig, men der är ingen; och efter hugsvalare, men jag finner ingen.

21 Ze gaven mij gal in plaats van spijs, En lesten mijn dorst met azijn.

Och de gåfvo mig galla äta, och ättiko dricka uti minom stora törst.

22 Hun tafel worde hun tot een val, Hun offergelagen een strik;

Deras bord varde för dem en snara, till vedergällning, och till ena fällo.

23 Laat hun ogen worden beneveld, zodat ze niet zien, En ontwricht hun lenden voor immer;

Deras ögon varde mörk, så att de intet se; och deras länder låt städse ostadiga vara.

24 Stort uw gramschap over hen uit, Uw woede moge hen treffen!

Utgjut dina ogunst uppå dem, och din grymma vrede gripe dem.

25 Laat hun kamp tot steppe worden, En niemand hun tenten bewonen.

Deras boning varde öde, och ingen vare som uti deras hyddom bor.

26 Neen, ze vervolgden nog, dien Gij hadt geslagen, En vergrootten de smarten van die door U was gewond;

Ty de förfölja den du slagit hafver, och berömma att du slår dina illa.

27 Stapel de ene schuld op de andere, Zodat ze niet tot uw gerechtigheid komen;

Låt dem falla uti den ena synden efter den andra, att de icke komma till dina rättfärdighet.

28 Laat ze uit het boek des levens worden geschrapt, Niet worden opgeschreven met de rechtvaardigen.

Utskrapa dem utu de lefvandes bok; att de med de rättfärdiga icke uppskrefne varda.

29 Maar hoe ook geplaagd en bedroefd, Uw hulp, o God, zal mij redden!

Men jag är elände, och hafver ondt; Gud, din hjelp beskydde mig.

30 Dan zal ik de Naam van God in liederen prijzen, En Hem loven en danken!

Jag vill lofva Guds Namn med en viso, och vill högeliga ära honom med tacksägelse.

31 Dit zal Jahweh meer aangenaam zijn dan stieren, Meer dan varren met horens en hoeven.

Det skall bättre täckas Herranom, än en stut, den horn och klöfvar hafver.

32 Verheugt u, ongelukkigen, wanneer gij dit ziet; Zoekt naar God, en uw hart leeft weer op.

De elände se det, och glädja sig; och de som Gud söka, dem skall hjertat lefva.

33 Want Jahweh hoort de behoeftigen aan, En versmaadt de geknevelden niet.

Ty Herren hörer de fattiga, och föraktar icke sina fångna.

34 Hemel en aarde moeten Hem loven, De zeeën, met wat er in leeft!

Honom lofve himmelen, jorden och hafvet, och allt det deruti röres.

35 Want God zal Sion verlossen, En de steden van Juda herbouwen. Men zal daarin terugkeren, En ze bezetten;

Ty Gud skall hjelpa Zion, och bygga Juda städer; att man der bo skall, och besitta dem.

36 Het geslacht van zijn dienaars zal ze erven, En wie zijn Naam liefheeft, daar wonen!

Och hans tjenares säd skall ärfva dem; och de som hans Namn älska, skola blifva derinne.