Psalmen 69
1 Voor muziekbegeleiding; op de wijze: "De leliën." Van David. Red mij, o God! Want het water staat aan mijn lippen;
Til sangmesteren; efter "Liljer"; av David. Frels mig, Gud, for vannene er kommet inntil sjelen.
2 Ik zink in een modderpoel weg, En voel geen grond meer onder de voeten; Ik ben in peilloze wateren geraakt, En de stroom sleurt mij mee.
Jeg er sunket ned i bunnløst dynd, hvor der intet fotfeste er; jeg er kommet i dype vann, og strømmen slår over mig.
3 Ik ben afgemat van mijn schreien en schor is mijn keel; Mijn ogen staan mat van het staren naar God.
Jeg har ropt mig trett, min strupe brenner; mine øine er borttæret idet jeg venter på min Gud.
4 Talrijker dan de haren op mijn hoofd, zijn zij, die mij onverdiend haten. Talrijker dan mijn beenderen, die mij bestrijden zonder enige grond; En wat ik niet heb geroofd, Vordert men nog van mij terug.
Flere enn hårene på mitt hode er de som hater mig uten årsak; tallrike er de som vil forderve mig, mine fiender uten grunn; det jeg ikke har røvet, skal jeg nu gi tilbake.
5 Gij zoudt het weten, o God, als ik iets dwaas had gedaan, En als ik schuld had, was het U niet verborgen!
Gud, du kjenner min dårskap, og all min syndeskyld er ikke skjult for dig.
6 Laat dus in mij niet worden beschaamd, Die op U hopen, Heer, Jahweh der heirscharen; In mij niet te schande worden, Die U zoeken, Israëls God!
La dem ikke bli til skamme ved mig, de som bier efter dig, Herre, Herre, hærskarenes Gud! La dem ikke bli til spott ved mig, de som søker dig, Israels Gud!
7 Neen, om Uwentwil moet ik schande verduren, En bedekt het schaamrood mijn gelaat!
For for din skyld bærer jeg vanære, dekker skam mitt åsyn.
8 Ik ben een vreemdeling voor mijn broeders geworden, Een onbekende voor de zonen mijner moeder:
Jeg er blitt fremmed for mine brødre og en utlending for min mors barn.
9 Want de ijver voor uw huis heeft mij verteerd, Op mij valt de smaad van hen, die U smaden.
For nidkjærhet for ditt hus har fortært mig, og deres hån som håner dig, er falt på mig.
10 Als ik ween, en mij door vasten kastijd, Wordt het mij tot schande gerekend;
Og min sjel gråt mens jeg fastet, og det blev mig til spott.
11 Trek ik het boetekleed aan, Men gaat er mee spotten;
Og jeg gjorde sekk til mitt klædebon, og jeg blev dem til et ordsprog.
12 Die in de poort zitten, praten over mij, En de slempers maken er liedjes op.
De som sitter i porten, snakker om mig, og de som drikker sterk drikk, synger om mig.
13 Maar tot U richt ik mijn bede, o Jahweh, In de tijd der genade, o God. Verhoor mij om uw grote ontferming, En om de trouw van uw hulp;
Men jeg kommer med min bønn til dig, Herre, i nådens tid, Gud, for din megen miskunnhet; svar mig med din frelsende trofasthet!
14 Red mij uit de modderpoel en laat mij er niet in verzinken; Verlos mij, en trek mij uit de diepe wateren omhoog!
Redd mig ut av dyndet og la mig ikke synke! La mig bli reddet fra dem som hater mig, og fra de dype vann!
15 Laat de watervloed mij niet overstelpen, de kolken verzwelgen, De afgrond zijn mond niet boven mij sluiten.
La ikke vannstrømmen slå over mig og ikke dypet sluke mig, og la ikke brønnen lukke sitt gap over mig!
16 Red mij, Jahweh, naar de goedertierenheid uwer genade, En zie op mij neer naar uw grote ontferming;
Svar mig, Herre, for din miskunnhet er god; vend dig til mig efter din store barmhjertighet!
17 Verberg uw aanschijn niet voor uw dienaar, Verhoor mij spoedig, want het is mij bang om het hart!
Og skjul ikke ditt åsyn for din tjener, for jeg er i nød; skynd dig å svare mig!
18 Wees mij nabij, en kom mij te hulp, Verlos mij om wille van mijn vijand!
Kom nær til min sjel, forløs den, frels mig for mine fienders skyld!
19 Gij kent toch mijn smaad, mijn schaamte en schande, En al mijn verdrukkers staan U voor ogen;
Du kjenner min spott og min skam og min vanære; alle mine motstandere er for ditt åsyn.
20 Gij weet, hoe de smaad mij het hart heeft gebroken, En hoe vertwijfeld ik ben. Ik wachtte op een, die medelijden had, maar er was er geen, Op troosters, maar ik vond ze niet.
Spott har brutt mitt hjerte, så jeg er syk, og jeg ventet på medynk, men der var ingen, på trøstere, men jeg fant ikke nogen.
21 Ze gaven mij gal in plaats van spijs, En lesten mijn dorst met azijn.
De gav mig galle å ete, og for min tørst gav de mig eddik å drikke.
22 Hun tafel worde hun tot een val, Hun offergelagen een strik;
La deres bord bli til en strikke for deres åsyn og til en snare for dem når de er trygge!
23 Laat hun ogen worden beneveld, zodat ze niet zien, En ontwricht hun lenden voor immer;
La deres øine formørkes, så de ikke ser, og la deres lender alltid vakle!
24 Stort uw gramschap over hen uit, Uw woede moge hen treffen!
Utøs din harme over dem, og la din brennende vrede nå dem!
25 Laat hun kamp tot steppe worden, En niemand hun tenten bewonen.
Deres bolig bli øde, ei være der nogen som bor i deres telt!
26 Neen, ze vervolgden nog, dien Gij hadt geslagen, En vergrootten de smarten van die door U was gewond;
For den du har slått, forfølger de, og de forteller om deres smerte som du har stunget.
27 Stapel de ene schuld op de andere, Zodat ze niet tot uw gerechtigheid komen;
La dem legge skyld til sin skyld, og la dem ikke komme til din rettferdighet!
28 Laat ze uit het boek des levens worden geschrapt, Niet worden opgeschreven met de rechtvaardigen.
La dem bli utslettet av de levendes bok, og la dem ikke bli innskrevet med de rettferdige!
29 Maar hoe ook geplaagd en bedroefd, Uw hulp, o God, zal mij redden!
Men jeg er elendig og full av pine; la din frelse, Gud, føre mig i sikkerhet!
30 Dan zal ik de Naam van God in liederen prijzen, En Hem loven en danken!
Jeg vil love Guds navn med sang og ophøie ham med lovprisning,
31 Dit zal Jahweh meer aangenaam zijn dan stieren, Meer dan varren met horens en hoeven.
og det skal behage Herren bedre enn en ung okse med horn og klover.
32 Verheugt u, ongelukkigen, wanneer gij dit ziet; Zoekt naar God, en uw hart leeft weer op.
Når saktmodige ser det, skal de glede sig; I som søker Gud, eders hjerte leve!
33 Want Jahweh hoort de behoeftigen aan, En versmaadt de geknevelden niet.
For Herren hører på de fattige, og sine fanger forakter han ikke.
34 Hemel en aarde moeten Hem loven, De zeeën, met wat er in leeft!
Himmel og jord skal love ham, havet og alt det som rører sig i det.
35 Want God zal Sion verlossen, En de steden van Juda herbouwen. Men zal daarin terugkeren, En ze bezetten;
For Gud skal frelse Sion og bygge byene i Juda, og de skal bo der og eie dem,
36 Het geslacht van zijn dienaars zal ze erven, En wie zijn Naam liefheeft, daar wonen!
og hans tjeneres avkom skal arve dem, og de som elsker hans navn, skal bo i dem.
