Psalmen 63
1 Een psalm van David, toen hij in de woestijn van Juda vertoefde. God, wat verlang ik naar U; mijn God, naar U dorst mijn ziel, Naar U smacht mijn lichaam als een dor en droog land naar het water.
En Psalm Davids, då han var i Juda öken. Gud, du äst min Gud, bittida vakar jag upp till dig. Min själ törstar efter dig, mitt kött längtar efter dig, uti ett torrt och törstigt land, der intet vatten är.
2 Ik blik naar U op in uw heilige woning, Om uw macht en uw glorie te aanschouwen!
Der ser jag efter dig i dinom helgedom, att jag måtte skåda dina magt och äro.
3 Ja, uw genade is kostelijker nog dan het leven: Daarom moeten mijn lippen U loven,
Ty din godhet är bättre än lif. Mine läppar prisa dig.
4 En wil ik U al mijn dagen prijzen, Mijn handen opheffen in uw Naam.
Der ville jag gerna lofva dig i mina lifsdagar, och upplyfta mina händer, i ditt Namn.
5 Gij verzadigt mij als met vet en met merg, En mijn mond juicht U toe met jubelende lippen;
Det vore mins hjertas fröjd och lust, då jag dig med gladom mun lofva skulle.
6 Nog op mijn legerstede moet ik aan U denken, En in mijn nachtwaken over U peinzen.
När jag mig i säng lägger, så tänker jag uppå dig; när jag uppvaknar, så talar jag om dig.
7 Want Gij zijt mijn Helper, Ik nestel in de schaduw uwer vleugelen;
Ty du äst min hjelpare, och under dina vingars skugga vill jag fröjda mig.
8 Mijn ziel klampt zich aan U vast, En uw rechterhand is mij een stut.
Min själ håller sig intill dig; din högra hand uppehåller mig.
9 Maar zij, die mijn ondergang zoeken, Zullen in de diepten der aarde verzinken;
Men de stå efter mina själ, till att öfverfalla mig; de måste under jordena nederfara.
10 Ze vallen ten prooi aan het zwaard, En worden een buit van de jakhalzen.
De måste falla i svärd, och räfvomen till lott blifva.
11 Doch de Koning zal zich verheugen in God, En wie Hem trouw zweert, zal juichen; Maar de mond van de leugenaars wordt gestopt!
Men Konungen fröjdar sig i Gudi; den vid honom svär, han skall prisad varda; ty de lögnmunnar skola tillstoppade varda.
