Psalmen 50

1 Een psalm van Asaf. De God der goden, Jahweh, spreekt en roept tot de aarde Van de opgang tot de ondergang der zon!

En Psalm Assaphs. Herren Gud den mägtige talar, och kallar verldena, ifrå solenes uppgång, allt intill nedergången.

2 Van Sion, de kroon der schoonheid, straalt God zijn heerlijkheid uit:

Af Zion går upp Guds härliga sken.

3 Hij komt, onze God, en zwijgt niet meer! Verterend vuur gaat voor Hem uit, De stormwind woedt om Hem heen!

Vår Gud kommer, och tiger intet. Förtärande eld går för honom, och omkring honom en mägtig storm.

4 Hij nodigt de hemelen uit, daarboven, En de aarde, om zijn volk te richten:

Han kallar himmel och jord, att han skall döma sitt folk.

5 "Brengt Mij mijn getrouwen bijeen, Die door offers het Verbond met Mij sloten!"

Församler mig mina heliga, som förbundet mer akta än offer.

6 En de hemelen verkondigen zijn gerechtigheid; Want God begint het gericht.

Och himlarna skola förkunna hans rättfärdighet; ty Gud är domaren. (Sela)

7 Hoor, mijn volk, en laat Mij spreken; Het u betuigen, Israël: Ik Jahweh, uw God:

Hör, mitt folk, låt mig tala; Israel, låt mig ibland dig betyga: Jag Gud är din Gud.

8 Niet om uw offers spreek Ik u vrij, Of om uw brandoffers, Mij zonder ophouden gebracht.

För ditt offers skull straffar jag dig intet; äro dock dine bränneoffer alltid för mig.

9 Neen, Ik heb den stier uit uw stallen niet nodig, En geen bokken uit uw kooien.

Jag vill icke taga oxar utu ditt hus, eller bockar utu dine stall;

10 Want Mij behoren alle dieren in het woud, Het vee en het wild op de bergen;

Ty all djur i skogenom äro mine, och boskapen på bergen, der de vid tusendetal gå.

11 Ik ken alle vogels in de lucht, Van Mij is wat zich beweegt op het veld.

Jag känner alla foglar på bergen, och allahanda djur på markene äro för mig.

12 Had Ik honger, Ik behoefde het ú niet te zeggen, Want Mij behoort de aarde met wat ze bevat.

Om mig hungrade, ville jag intet säga dig deraf; ty jordenes krets är min, och allt det deruti är.

13 Of zou Ik soms stierenvlees eten, En bokkenbloed drinken?

Menar du, att jag oxakött äta vill, eller bockablod dricka?

14 Neen, breng als uw offer een loflied aan God, Onderhoud uw geloften, den Allerhoogste gebracht,

Offra Gudi tackoffer, och betala dem Högsta ditt löfte.

15 En roep Mij aan in tijden van nood: Dan zal Ik u redden, en gij zult Mij eren.

Och åkalla mig i nödene; så vill jag hjelpa dig, så skall du prisa mig.

16 Hoe waagt gij het, over mijn geboden te spreken, En uw mond vol te hebben van mijn Verbond,

Men till den ogudaktige säger Gud: Hvi förkunnar du mina rätter, och tager mitt förbund i din mun;

17 Terwijl gij toch de tucht veracht, En mijn woord in de wind slaat?

Efter du dock hatar tuktan, och kastar min ord bakom dig?

18 Ziet gij een dief, gij loopt terstond met hem mee, En met echtbrekers gaat gij vriendschappelijk om.

När du ser en tjuf, så löper du med honom, och hafver din del med horkarlar.

19 Uw mond vloeit over van boosheid, En uw tong weeft bedrog;

Din mun låter du tala det ondt är, och din tunga bedrifver falskhet.

20 Gij spreekt schande over uw broeder, En werpt smaad op den zoon van uw moeder.

Du sitter och talar emot din broder; dine moders son förtalar du.

21 Dit hebt gij gedaan; en omdat Ik bleef zwijgen, Dacht gij nog: Ik ben niet beter dan gij. Daarom waarschuw Ik u, En breng het u onder het oog.

Detta gör du, och jag tiger. Det menar du, att jag skulle vara lika som du; men jag skall straffa dig, och sätta dig det under ögonen.

22 Godvergetenen, neemt het ter harte; Anders verscheur Ik u, en er is niemand, die u zal redden!

Märker dock det, I som Gud förgäten, att jag icke en gång bortrycker, och är så ingen förlösare mer.

23 Wie een loflied offert, eert Mij waarachtig, En wie deugdzaam leeft, hem toon Ik Gods heil!

Den der tack offrar, han prisar mig; och der är vägen, att jag visar honom Guds salighet.