Psalmen 2

1 Waarom razen de volken, Bluffen de naties,

Nedir uluslar arasındaki bu kargaşa, Neden boş düzenler kurar bu halklar?

2 Komen de koningen der aarde bijeen, Spannen de vorsten samen tegen Jahweh en zijn Gezalfde:

Dünyanın kralları saf bağlıyor, Hükümdarlar birleşiyor RAB'be ve meshettiği krala karşı.

3 "Laat ons hun ketens verbreken, Ons van hun boeien ontslaan!"

“Koparalım onların kayışlarını” diyorlar, “Atalım üzerimizden bağlarını.”

4 Die in de hemelen woont, lacht hen uit, Jahweh bespot ze;

Göklerde oturan Rab gülüyor, Onlarla eğleniyor.

5 Dan dreigt Hij ze toornig, Doet ze rillen voor zijn gramschap:

Sonra öfkeyle uyarıyor onları, Gazabıyla dehşete düşürüyor

6 "Ik zelf stel Mij een koning aan, Op Sion, mijn heilige berg!"

Ve, “Ben kralımı Kutsal dağım Siyon'a oturttum” diyor.

7 Nu wil Ik Jahweh’s beslissing verkonden; Hij heeft Mij gezegd: Gij zijt mijn Zoon; Ik heb U heden verwekt.

RAB'bin bildirisini ilan edeceğim: Bana, “Sen benim oğlumsun” dedi, “Bugün ben sana baba oldum.

8 Vraag Mij: dan geef Ik U de volkeren tot erfdeel, En de grenzen der aarde tot uw bezit;

Dile benden, miras olarak sana ulusları, Mülk olarak yeryüzünün dört bucağını vereyim.

9 Gij moogt ze vermorzelen met ijzeren knots, En stuk slaan als een aarden pot.

Demir çomakla kıracaksın onları, Çömlek gibi parçalayacaksın.”

10 Koningen, bedenkt het dus wel; Weest gewaarschuwd, wereldregeerders!

Ey krallar, akıllı olun! Ey dünya önderleri, ders alın!

11 Dient Jahweh in vreze; Beeft, en kust Hem de voeten!

RAB'be korkuyla hizmet edin, Titreyerek sevinin.

12 Anders ontsteekt Hij in toorn, en loopt gij uw verderf tegemoet, Want licht kan zijn gramschap ontvlammen. Gelukkig, wie tot Hem zijn toevlucht neemt!

Oğulu öpün ki öfkelenmesin, Yoksa izlediğiniz yolda mahvolursunuz. Çünkü öfkesi bir anda alevleniverir. Ne mutlu O'na sığınanlara!