Psalmen 2

1 Waarom razen de volken, Bluffen de naties,

Zakaj besnijo pogani in ljudstvo domišlja prazno stvar?

2 Komen de koningen der aarde bijeen, Spannen de vorsten samen tegen Jahweh en zijn Gezalfde:

Kralji zemlje so se usmerili in vladarji se skupaj posvetujejo zoper Gospoda in zoper njegovega maziljenca, rekoč:

3 "Laat ons hun ketens verbreken, Ons van hun boeien ontslaan!"

»Pretrgajmo njihove vezi in odvrzimo njihove vrvi od sebe.«

4 Die in de hemelen woont, lacht hen uit, Jahweh bespot ze;

Tisti, ki sedi v nebesih, se bo smejal. Gospod jih bo imel v posmeh.

5 Dan dreigt Hij ze toornig, Doet ze rillen voor zijn gramschap:

Potem jim bo govoril v svojem besu in jih nadlegoval v svojem bridkem nezadovoljstvu.

6 "Ik zelf stel Mij een koning aan, Op Sion, mijn heilige berg!"

»Vendarle sem jaz postavil svojega kralja na svoji sveti gori Sion.«

7 Nu wil Ik Jahweh’s beslissing verkonden; Hij heeft Mij gezegd: Gij zijt mijn Zoon; Ik heb U heden verwekt.

Oznanil bom odlok. Gospod mi je rekel: »Ti si moj Sin. Ta dan sem te rodil.

8 Vraag Mij: dan geef Ik U de volkeren tot erfdeel, En de grenzen der aarde tot uw bezit;

Zahtevaj od mene in dal ti bom pogane za tvojo dediščino in najbolj oddaljene kraje zemlje za tvojo posest.

9 Gij moogt ze vermorzelen met ijzeren knots, En stuk slaan als een aarden pot.

Zdrobil jih boš z železno palico, raztreščil jih boš na koščke kakor lončarjevo posodo.«

10 Koningen, bedenkt het dus wel; Weest gewaarschuwd, wereldregeerders!

Zatorej bodite sedaj modri, oh vi kralji. Dajte se poučiti, vi sodniki zemlje.

11 Dient Jahweh in vreze; Beeft, en kust Hem de voeten!

Gospodu služite s strahom in veselite se s trepetanjem.

12 Anders ontsteekt Hij in toorn, en loopt gij uw verderf tegemoet, Want licht kan zijn gramschap ontvlammen. Gelukkig, wie tot Hem zijn toevlucht neemt!

Poljubite Sina, da ne bi bil jezen in ne izginete iz poti, ko je njegov bes le malo razvnet. Blagoslovljeni so vsi, ki svoje upanje položijo vanj.