Psalmen 2

1 Waarom razen de volken, Bluffen de naties,

Zašto se bune narodi i plemena pomišljaju zaludne stvari?

2 Komen de koningen der aarde bijeen, Spannen de vorsten samen tegen Jahweh en zijn Gezalfde:

Ustaju carevi zemaljski, i knezovi se skupljaju na Gospoda i na pomazanika njegova.

3 "Laat ons hun ketens verbreken, Ons van hun boeien ontslaan!"

“Raskinimo sveze njihove i zbacimo sa sebe jaram njihov.”

4 Die in de hemelen woont, lacht hen uit, Jahweh bespot ze;

Onaj, što živi na nebesima, smije se, Gospod im se potsmijeva.

5 Dan dreigt Hij ze toornig, Doet ze rillen voor zijn gramschap:

Pa im govori u gnjevu svojem i jarošæu svojom zbunjuje ih:

6 "Ik zelf stel Mij een koning aan, Op Sion, mijn heilige berg!"

“Ja sam pomazao cara svojega na Sionu, na svetoj gori svojoj.”

7 Nu wil Ik Jahweh’s beslissing verkonden; Hij heeft Mij gezegd: Gij zijt mijn Zoon; Ik heb U heden verwekt.

Kazaæu naredbu Gospodnju; on reèe meni: “ti si sin moj, ja te sad rodih.

8 Vraag Mij: dan geef Ik U de volkeren tot erfdeel, En de grenzen der aarde tot uw bezit;

Išti u mene, i daæu ti narode u našljedstvo, i krajeve zemaljske tebi u državu.

9 Gij moogt ze vermorzelen met ijzeren knots, En stuk slaan als een aarden pot.

Udariæeš ih gvozdenom palicom; razbiæeš ih kao lonèarski sud.”

10 Koningen, bedenkt het dus wel; Weest gewaarschuwd, wereldregeerders!

Sad, carevi, orazumite se; nauèite se sudije zemaljske!

11 Dient Jahweh in vreze; Beeft, en kust Hem de voeten!

Služite Gospodu sa strahom, i radujte se s trepetom.

12 Anders ontsteekt Hij in toorn, en loopt gij uw verderf tegemoet, Want licht kan zijn gramschap ontvlammen. Gelukkig, wie tot Hem zijn toevlucht neemt!

Poštujte sina, da se ne razgnjevi, i vi ne izginete na putu svome; jer æe se gnjev njegov brzo razgorjeti. Blago svjema koji se u nj uzdaju!