Psalmen 2

1 Waarom razen de volken, Bluffen de naties,

Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

2 Komen de koningen der aarde bijeen, Spannen de vorsten samen tegen Jahweh en zijn Gezalfde:

Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:

3 "Laat ons hun ketens verbreken, Ons van hun boeien ontslaan!"

Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

4 Die in de hemelen woont, lacht hen uit, Jahweh bespot ze;

Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

5 Dan dreigt Hij ze toornig, Doet ze rillen voor zijn gramschap:

Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

6 "Ik zelf stel Mij een koning aan, Op Sion, mijn heilige berg!"

Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

7 Nu wil Ik Jahweh’s beslissing verkonden; Hij heeft Mij gezegd: Gij zijt mijn Zoon; Ik heb U heden verwekt.

Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

8 Vraag Mij: dan geef Ik U de volkeren tot erfdeel, En de grenzen der aarde tot uw bezit;

Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

9 Gij moogt ze vermorzelen met ijzeren knots, En stuk slaan als een aarden pot.

Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

10 Koningen, bedenkt het dus wel; Weest gewaarschuwd, wereldregeerders!

Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

11 Dient Jahweh in vreze; Beeft, en kust Hem de voeten!

Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

12 Anders ontsteekt Hij in toorn, en loopt gij uw verderf tegemoet, Want licht kan zijn gramschap ontvlammen. Gelukkig, wie tot Hem zijn toevlucht neemt!

Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.