Psalmen 2

1 Waarom razen de volken, Bluffen de naties,

Hvorfor fnyse Hedningerne, og grunde Folkene paa Forfængelighed?

2 Komen de koningen der aarde bijeen, Spannen de vorsten samen tegen Jahweh en zijn Gezalfde:

Jordens Konger rejse sig, og Fyrsterne raadslaa tilsammen imod Herren og imod hans salvede:

3 "Laat ons hun ketens verbreken, Ons van hun boeien ontslaan!"

„Lader os sønderrive deres Baand og kaste deres Reb af os!‟

4 Die in de hemelen woont, lacht hen uit, Jahweh bespot ze;

Han, som bor i Himlene, ler; Herren spotter dem.

5 Dan dreigt Hij ze toornig, Doet ze rillen voor zijn gramschap:

Da skal han tale til dem i sin Vrede og forfærde dem i sin Harme:

6 "Ik zelf stel Mij een koning aan, Op Sion, mijn heilige berg!"

„Jeg har dog indsat min Konge over Zion, mit hellige Bjerg.‟

7 Nu wil Ik Jahweh’s beslissing verkonden; Hij heeft Mij gezegd: Gij zijt mijn Zoon; Ik heb U heden verwekt.

Jeg vil fortælle om et beskikket Raad; Herren sagde til mig: Du er min Søn; jeg fødte dig i Dag.

8 Vraag Mij: dan geef Ik U de volkeren tot erfdeel, En de grenzen der aarde tot uw bezit;

Begær af mig, saa vil jeg give dig Hedningerne til din Arv og Jordens Grænser til din Ejendom.

9 Gij moogt ze vermorzelen met ijzeren knots, En stuk slaan als een aarden pot.

Du skal sønderslaa dem med et Jernspir, ligesom Pottemagerkar skal du sønderbryde dem.

10 Koningen, bedenkt het dus wel; Weest gewaarschuwd, wereldregeerders!

Og nu, I Konger, handler klogelig! lader eder undervise, I Dommere paa Jorden!

11 Dient Jahweh in vreze; Beeft, en kust Hem de voeten!

Tjener Herren med Frygt og fryder eder med Bæven!

12 Anders ontsteekt Hij in toorn, en loopt gij uw verderf tegemoet, Want licht kan zijn gramschap ontvlammen. Gelukkig, wie tot Hem zijn toevlucht neemt!

Kysser Sønnen, at han ikke bliver vred, og I skulle omkomme paa Vejen; thi om et lidet vil hans Vrede optændes; salige alle de, som forlade sig paa ham!