Psalmen 147

1 Halleluja! Looft Jahweh: want het is goed, Hem te prijzen, Onzen God: want het is lieflijk en schoon, Hem te roemen!

Lobet Jah! / Denn köstlich ist's, unsern Gott zu preisen; / Ja, lieblich ist's, es ziemt sich Lobgesang.

2 Jahweh bouwt Jerusalem weer op, En brengt de verstrooiden van Israël bijeen.

Jahwe bauet Jerusalem, / Die Vertriebnen Israels sammelt er wieder.

3 Hij is het, die de gebroken harten geneest, En hun wonden verbindt;

Er heilt die zerbrochnen Herzen, / Und ihre Wunden verbindet er.

4 Die het getal van de sterren bepaalt, En ze allen roept bij haar naam.

Er bestimmt den Sternen ihre Zahl, / Sie alle ruft er bei Namen.

5 Groot is onze Heer, geweldig zijn macht, Zijn wijsheid oneindig;

Groß ist unser Herr und reich an Kraft, / Seine Einsicht ist unermeßlich.

6 Jahweh richt de nederigen op, Maar de bozen werpt Hij ter aarde.

Den Duldern hilft Jahwe auf, / Aber Frevler erniedrigt er tief zu Boden.

7 Heft Jahweh een jubelzang aan Speelt op de citer voor onzen God:

Stimmt für Jahwe ein Danklied an, / Spielt unserm Gott auf der Zither!

8 Die de hemel met wolken bedekt, En de regen bereidt voor de aarde. Die op de bergen gras doet ontspruiten, En groen voor de beesten, die den mens moeten dienen;

Er bedeckt den Himmel mit Wolken, / Er spendet Regen der Erde, / Läßt Gras auf den Bergen sprossen.

9 Die aan het vee zijn voedsel geeft, En aan de jonge raven, die er om roepen.

Er gibt dem Vieh sein Futter, / Den jungen Raben, wenn sie schrein.

10 Hij vindt geen vreugde in de sterkte der paarden, Hem verheugen geen krachtige schenkels;

Nicht an des Rosses Stärke hat er Gefallen, / Er hat nicht Lust an des Mannes Beinen.

11 Maar Jahweh heeft behagen in hen, die Hem vrezen, En die smachten naar zijn genade!

Lust hat Jahwe an seinen Frommen, / Die da harren auf seine Huld.

12 Breng Jahweh lof, Jerusalem; Sion, loof uw God!

Preise, Jerusalem, Jahwe, / Lobe, Zion, deinen Gott!

13 Want Hij heeft de grendels van uw poorten versterkt, Uw zonen binnen uw muren gezegend,

Denn er hat deiner Tore Riegel gestärkt, / Hat deine Kinder gesegnet in dir.

14 De vrede aan uw grenzen geschonken, U met de bloem der tarwe verzadigd.

Er hat deinem Lande Frieden geschenkt, / Dich mit dem besten Weizen gesättigt.

15 Hij is het, die de aarde zijn bevelen stuurt, En haastig rept zich zijn woord:

Er sendet sein Machtwort nieder zur Erde, / Eilend läuft sein Gebot.

16 Die sneeuw als wolvlokken zendt, Zijn ijzel rondstrooit als as.

Er gibt Schnee wie Wolle, / Streut Reif wie Asche aus.

17 Hij werpt zijn hagel bij brokken, En voor zijn koude stollen de wateren;

Er wirft seinen Hagel herab in Stücken: / Wer hält vor seiner Kälte stand?

18 Maar Hij stuurt zijn bevel, en ze smelten: Zijn winden waaien, weer stromen de wateren.

Sendet er aber sein Wort, so zerschmelzt er sie. / Er läßt seinen Tauwind wehn, so rinnen Gewässer.

19 Hij maakte Jakob zijn geboden bekend, Israël zijn bevelen en wetten:

Er hat für Jakob sein Wort verkündet, / Seine Satzungen und Rechte für Israel.

20 Zo deed Hij voor geen ander volk, Nooit heeft Hij hùn zijn wetten geleerd! Halleluja!

So hat er sonst keinem Volke getan; / Drum kennen sie auch seine Rechte nicht. / Lobt Jah!