Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!