Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

Na vodama Vavilonskim sjeðasmo i plakasmo opominjuæi se Siona.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

O vrbama sred njega vješasmo harfe svoje.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

Ondje iskahu koji nas zarobiše da pjevamo, i koji nas oboriše da se veselimo: “pjevajte nam pjesmu Sionsku.”

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

Kako æemo pjevati pjesmu Gospodnju u zemlji tuðoj?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

Ako zaboravim tebe, Jerusalime, neka me zaboravi desnica moja.

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Neka prione jezik moj za usta moja, ako tebe ne uspamtim, ako ne uzdržim Jerusalima svrh veselja svojega.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Napomeni, Gospode, sinovima Edomovijem dan Jerusalimski, kad govoriše: raskopajte, raskopajte ga do temelja.

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Kæeri Vavilonska, krvnico, blago onome ko ti plati za djelo koje si nama uèinila!

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Blago onome koji uzme i razbije djecu tvoju o kamen.