Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

Ved Babels elvar, der sat me og gret, når me kom Sion i hug.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

På vier-runnarne der i landet hengde me harporne våre.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

For der kravde dei som heldt oss fanga song av oss, og våre plågarar kravde gleda: «Syng åt oss av Sions songar!»

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

Korleis kann me syngja Herrens song på framand jord?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

Um eg gløymer deg, Jerusalem, so gjev mi høgre hand må gløyma seg burt!

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Gjev tunga må hanga fast ved gomen min, dersom eg ikkje kjem deg i hug, dersom eg ikkje set Jerusalem yver mi høgste gleda.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Herre, hugsa Edoms søner Jerusalems dag! dei som sagde: «Riv ned, riv ned, radt ned til grunnen!»

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Babels dotter, du øydelagde! sæl er den som gjev deg løn for den gjerning du gjorde imot oss!

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Sæl er den som tek og krasar dine småborn imot berget!