Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

David Hieremiae super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus cum recordaremur Sion

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

in salicibus in medio eius suspendimus organa nostra

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

quia illic interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba cantionum et qui abduxerunt nos hymnum cantate nobis de canticis Sion

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

si oblitus fuero tui Hierusalem oblivioni detur dextera mea

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

adhereat lingua mea faucibus meis si non meminero tui si non praeposuero Hierusalem in principio laetitiae meae

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

memor esto Domine filiorum Edom diem Hierusalem qui dicunt exinanite exinanite usque ad fundamentum in ea

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

filia Babylonis misera beatus qui retribuet tibi retributionem tuam quam retribuisti nobis

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

beatus qui tenebit et adlidet parvulos tuos ad petram