< Psalmen 137 >
1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;
Là presso i fiumi di Babilonia, sedevamo ed anche piangevamo ricordandoci di Sion.
2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.
Ai salici delle sponde avevamo appese le nostre cetre.
3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"
Poiché là quelli che ci avevan menati in cattività ci chiedevano dei canti, quelli che ci predavano, delle canzoni d’allegrezza, dicendo: Cantateci delle canzoni di Sion!
4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!
Come potremmo noi cantare le canzoni dell’Eterno in terra straniera?
5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;
Se io ti dimentico, o Gerusalemme, dimentichi la mia destra le sue funzioni,
6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.
resti la mia lingua attaccata al palato se io non mi ricordo di te, se non metto Gerusalemme al disopra d’ogni mia allegrezza.
7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!
Ricordati, o Eterno, dei figliuoli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme dicevano: Spianatela, spianatela, fin dalle fondamenta!
8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;
O figliuola di Babilonia, che devi esser distrutta, beati chi ti darà la retribuzione del male che ci hai fatto!
9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!
Beato chi piglierà i tuoi piccoli bambini e li sbatterà contro la roccia!