Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!