Psalmen 137

1 Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

A bakin kogunan Babilon muka zauna muka yi kuka sa’ad da muka tuna da Sihiyona.

2 En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

A can a kan rassan itatuwa muka rataye garayunmu,

3 Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

gama a can masu kamunmu suka sa mu yi waƙoƙi, masu ba mu azaba suka nema waƙoƙin farin ciki; suka ce, “Ku rera mana ɗaya daga cikin waƙoƙin Sihiyona!”

4 Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

Yaya za mu rera waƙoƙin Ubangiji a baƙuwar ƙasa?

5 Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

In na manta da ke, ya Urushalima, bari hannuna na dama manta da iyawarsa.

6 Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

Bari harshena yă manne wa rufin bakina in ban tuna da ke ba, in ban so Urushalima farin cikin mafi girma ba.

7 Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

Ka tuna, ya Ubangiji, abin da mutanen Edom suka yi a ranar da Urushalima ta fāɗi. Suka yi ihu suka ce, “A ragargaza ta, A ragargaza ta har tushenta!”

8 En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

Ya Diyar Babilon, an ƙaddara ke zuwa hallaka, mai farin ciki ne wanda ya sāka miki saboda abin da kika yi mana,

9 Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!

shi da ya ƙwace jariranki ya fyaɗa su a kan duwatsu.